8e Nescioloop
Eindelijk is het zover, het voorjaar dient zich aan. De temperatuur stijgt naar een aantrekkelijk niveau waarmee iedereen wel blij mee is. Een betere dag kan je niet bedenken om aan een buitensport mee te doen. AV’23 heeft de Nescioloop vandaag op het programma staan. Dit jaar alweer voor de achtste keer in successie. Dit betekent ook dat de Nescio fiets- en voetbrug daar al weer acht jaar op haar peilers staat. Dagelijks varen er olietankers en vrachtschepen onderdoor op weg naar Amsterdam of omgekeerd.
Rond half elf arriveer ik op de Chris Bergeratletiekbaan. Daar sluit ik me aan in een rij wachtenden om mijn startnummer en chip bij het secretariaat op te halen. Dat gaat redelijk vlot en spoedig sta ik met een envelop in m’n handen. Cisca bevestigt mijn startnummer met vier veiligheidsspeldjes op m’n singlet. Zelf doe ik een warming-up om straks niet met koude spieren van start te gaan. Nadat m’n spieren redelijk opgewarmt zijn begroet ik een aantal bekende personen. Met een aantal maak ik een babbeltje en verplaats me daarna naar het startveld. Gerard Lijnzaad roept de laatste deelnemers op om plaats te nemen in het startvak. Vooraan staat al een hele groep. Geheel ontspannen ga ik achter in de rij staan. Op die plek heb je geen gedrang en niemand heeft last als ik straks de wedstrijd snelwandelend ga afleggen.
Plotseling hoor ik een luide knal: het sein dat de wedstrijd is begonnen. De meute gaat van start. Vooraan wordt er meteen flink het tempo ingezet. Een bescheiden groep en ik staat nog in afwachting totdat we over de startstreep mogen gaan. Langzaam komt ook die groep in beweging. Een minuutje later is iedereen op pad. Er staat een flink briesje, maar het is een genot om in korte broek weer rond te dolen. Via het Middenmeerpad wordt het viaduct bij station Amsterdam-Science Park bereikt. Er komt een stoptrein in de richting van de hoofdstad aangereden. De machinist maakt een korte stop en rijdt dan verder. Wij snellen ook door en we bevinden ons onder het brede viaduct waar de dwarsliggers worden gepasseerd. Dan doemen de gebouwen van het wetenschappelijk park voor ons op. Rechts zien we een prachtige sporthal. Aan het eind van de weg loopt het pad schuin omhoog. Daar staat Ilonka van Riemsdijk met een vlag op haar vaste ‘stekkie’ en zoals altijd moedigt ze elke deelnemer enthousiast aan.
Langs een scheepswerf en een woonwagenkamp bereiken we de voet van de Nesciobrug. De top van de brug bereiken we niet via de trap, maar we maken een slinger over het hellende fietspad. Boven op de brug zie ik een lang lint van hardlopers over het pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal hollen. Aan de andere kant van de brug maken we eveneens een slinger om bij de rand van de vaarweg te komen. Het pad is kaarsrecht en aan de overzijde zie ik de flatgebouwen van Diemen één voor éen uit m’n gezichtsveld verdwijnen. Ik ben in de luxe omstandigheid dat Cisca op haar rijwiel mij volgt. Af en toe krijg ik een drinkbus in m’n handen gedrukt om het vochtgehalte op peil te houden. Het zweet rolt namelijk als een waterval langs m’n wangen en over m’n rug. Zelfs m’n cap is door en door nat.
Zelfs op zondag vaart er nog een vrachtschip voorbij. De vrachtvaart kent waarschijnlijk geen rustdag. De schipper zwaait naar ons en ik raak even uit balans als ik terug wuif. Daar waar het pad naar links buigt, zie ik een plezierboot, de Mona Lisa, voorbij varen. Er zijn weinig gasten aan boord, maar die genieten in ruime mate. Het pad eindigt bij de Zeedijk. De meeste atleten zie ik over de verhoogde dijk in de richting van Amsterdam rennen. Ze zijn inmiddels op de terugweg. Ik mag nog op weg naar de Kustbatterij bij Diemerdam. Bij het oude fort, behorende tot de Stelling van Amsterdam, is een verzorgingspost door de organisatie ingericht. Tientallen lege bekertjes liggen verspreidt over de weg. Een medewerker van AV’23 raapt ze stuk voor stuk op. Een enorme klus. Maar ja, je wilt per slot van rekening volgend jaar hier weer terugkomen en dan moet je geen vuil achter laten, nietwaar!
Het is zover en ik ben ook op de terugweg, er is 7½ km afgelegd. We lopen over de Diemerzeedijk, waar in de tweede helft van de vorige eeuw veel vaten met chemisch afval is gedumpt. Het gore spul is veilig onder de grond ingepakt. Althans dat hoop ik maar.
Via een heuvel en langs een strandje komen we op een viersprong. Hier slaan we linksaf in de richting van het Amsterdam-Rijnkanaal. Een lastige klim brengt ons bij die plek. De Nesciobrug is weer in zicht. Ik word hier nog ingehaald door twee hardloopsters. De dames rennen in een vast ritme. Helaas kan ik niet aansluiten en langzaam loopt het duo van mij vandaan. Het positieve daarvan is dat ik de dames wel in het vizier kan houden. Dan draaien we voor de tweede maal de Nesciobrug op. Het gaat nog steeds lekker, maar de benen voelen wel iets zwaarder aan. En dat mag. We volgen dezelfde weg terug als die we gekomen zijn. Langs het woonwagenkamp en de scheepswerf. Ook Ilonka staat nog steeds op haar plek. Ze wacht totdat de laatste deelnemer voorbij is. Op het rijwielpad langs het wetenschappelijk centrum krijgen we de wind pal tegen. We zijn bezig aan de laatste twee kilometers. Weer onder het spoor door en dan over het Middenmeerpad naar de eindstreep.
Over een houten brugje bereiken we de atletiekbaan. Net als iedereen betreed ik het tartan. Johan van Steen, microfonist, ziet me naderen en praat alle deelnemers binnen. Op de eindstreep druk ik het knopje van m’n stopwatch in. De teller staat stil en ik lees een netto eindtijd van 1:40:14 op het display. Geen slecht resultaat en ik ben tevreden. Vervolgens plof ik op een bankje naast de baan neer en maak een praatje met André Roukema. Ik voel me plotseling niet lekker. André doet het voorstel om een kopje koffie te nemen. Even later komt Cisca met het bruine vocht, maar het helpt niet. Ook wordt m’n gezichtsvermogen met de minuut slechter. Ik zie alles wazig en maak me ongerust. Een bezoekje aan de EHBO is de volgende stap. Van de EHBO-er krijg ik een drankje met een zoutoplossing. Dan ga ik op een bankje in de massagetent liggen met een sporttas onder m’n hoofd. Ook heb ik een koude natte doek in m’n nek en op m’n voorhoofd. Na verloop van tijd gaat de zoutoplossing werken en langzaam komt m’n gezichtsvermogen weer terug, een hele geruststelling.
Dan is het tijd voor de cooling-down en die voer ik uit als ik te voet naar huis loop. De 8e Nescioloop is voorbij en mijn dank gaat uit naar het gehele organisatieteam met al z’n medewerkers, maar ook naar de twee EHBO-ers die ik gelukkigerwijs zelden nodig heb. Bedankt.