Texels best

Ik ben een goede loper. Dat is geen alternative fact maar objectief vastgesteld. Want ik heb een “Lopertje” gehad. En die is er alleen voor “the best”, in mijn geval best 60+. Net als vorige keer trouwens. Nu heb ik, de geweldige, er dus twee. Het plaatje van de 2017 uitslagen laat slechts één 60+er zien. Maar laat je niets wijsmaken; er waren veel meer deelnemers in die klasse. Wel 66% meer. Die zijn wel gestart maar onderweg verdwenen. Waar ik natuurlijk niets mee te maken heb.
In mijn jeugd werd dat talent onderkend noch benut. En werd ik beoordeeld op balgevoel en acrobatische vaardigheden op veel te hoge toestellen. Door de juf en vooral de klasgenoten. Geen wonder dat ik toen niet inzag hoe geweldig ik ben. Bijvoorbeeld in sport. Daar moest ik eerst 40 voor worden. Ik geef toe, daar heb ik lang over gedaan. Maar toen heb ik er ook wat van gemaakt: 40 marathons en 15 ultralopen, waarvan 9 keer de 60 van Texel. Dat is geen opscheppen, dat zijn facts.
De uitslag van de 2017 versie van Texel was totaal onverwacht. De peilingen vooraf waren duidelijk: Albert eerst, ruim binnen de 6 uur, dan ik, weer wat ouder dus wat langzamer dan vorige keer, en dan Frans netjes binnen de 7 uur. Dat is al jaren de gevestigde orde. Er was niets dat wees op een omslag.
Een vaststaand feit van de zestig van Texel is dat elke editie totaal anders is. Daar kun je op rekenen. IJzig koud, bloedheet, voorwind, achterwind, zijwind, briesje, krachtig, zon, regen, pap-, mul-, of drilschuim-strand, verse duintjes op de Hors, alles kan.
Maar deze keer was het verdacht zwaar. Windkracht 5 met stoten tot 7 uit het noorden, extra lang hoog water, plakschuim, mul zand overal, behalve waar het papzand was. En, een primeur, de moeder van alle hagelbuien, losgelaten op de onschuldige lopers op het strand. Het gerucht is dat het weer gehackt is door de Russen maar persoonlijk verdenk ik de media.
Ik heb een paar paashazen toegestaan om voor me uit te lopen. Je moet wat doen voor je fans. Dat ik desondanks op het strand en in de duinen niet de beloofde 5:45 de km liep is gelogen. Mijn hartslag was er hoog genoeg voor.
Daarnaast had ik een uitstekend campagne-team dat zich gaandeweg 100% uitbreidde met overlopers uit het andere team. Logisch natuurlijk, ze volgen liever de winner. Wat me een media-man in eigen team opleverde om mijn laatste alternative facts vast te leggen. Daarop is nergens te zien of ik gewandeld heb onderweg. Dat is een leugen.
En zo werd ik verrassend eerste: van de 60+ers én van de AV ‘23ers. De pussy had de mannen te pakken. Want Albert en Frans kregen problemen tijdens de race. Dat lag niet aan hun campagne teams, die leverden full support. Maar, hoewel ik me er slecht in kan inleven, het moet ontmoedigend zijn als “the best” je voorbij loopt. Dan is het een gelopen race. Frans zag dat al in na 23 km, Albert ging toch nog voor de full monty van 60 km. Maar hij is dan ook de “first lady” van “the best”.
Na afloop hebben we de overwinning gevierd in mijn eilandresort. Alle big shots van AV waren er: de paashazen, de campagneteams, de supporters en, ik ben niet haatdragend, de verslagen mannen.
Ik ben faliekant tegen een ingrijpen op de uitstekende zestig-van-Texel care. Als het nodig is stel ik per decreet vast dat die moet blijven als vanouds: de uitstekende professionals, de strakke organisatie, de geweldige vrijwilligers, de persoonlijke benadering, de ultralopersaamhorigheid en de vrouwenklassediscriminatie.
Hou ze strak, die vrouwtjes.
Ik heb nog wel een ideetje voor Texel trouwens. Het was er nogal druk, met vreemdelingen. Ze zijn al bezig met dijkverzwaring zag ik, dus de eerste stap tegen de tsunami is er. Wat dachten jullie van een hoge tuunwal om de rest van het eiland? Betaald met de toeristenbelasting. Briljant nietwaar.
Lief Texel, ik weet dat jullie me al missen. Maar wees gerust, ik kom terug in 2019 om het tweede lustrum vol te maken. Met plezier.