Uit het rommelhok, 15 juni 2017

The Castle of Otranto
Iedereen kent het beroemde boek “Dracula” van Bram Stoker, maar de grondlegger van de gothic literatuur is Horace Walpole. Al in 1764 schreef hij The Castle of Otranto, een fantastisch griezelverhaal dat toen al veel ophef veroorzaakte. Het verhaal zit vol grafzerken, vampiers, ruïnes van kastelen en kerken, geesten, vervloekten en vooral veel melodrama. Tot op de dag van vandaag voelen jongeren zich daartoe aangetrokken. Ze noemen zich Goths of Postpunk. Een mij onbekend maar groot gothic graffiti-kunstenaar, zich noemende Cyka, heeft de deur van onze materiaalberging uitgekozen om daar een proeve van zijn kunnen te laten zien. En het is indrukwekkend. Het duurde even voordat ik in de gaten had dat het hier de afbeelding van een AV’23-strijder betreft. Maar het staat er echt: AV MCMXXIII, oftewel AV1923. De kunstenaar moet een groot fan zijn van onze vereniging, anders maak je zoiets niet. Jammer dat het binnenkort wel weer zal worden weggehaald door de eigenaar van ons gebouw, gelijk met de andere graffiti op onze pas geschilderde deuren.
CYKA, beetje rare naam voor een kunstenaar. Volgens de “Urban Dictionary” zou dit Russisch slang zijn voor “whore” of “bitch”. Het zou leuk zijn om alsnog kennis te maken met deze Cyka, maar dat zal er wel niet inzitten.

Verdwaald in de ambtelijke jungle
Op zoek naar onze huisbaas zijn we de weg kwijt. Het lijkt erop dat het niet meer bestaande stadsdeel-oost nog steeds de eigenaar is van ons clubhuis. Maar niemand kan ons zekerheid geven. Een spookachtige ervaring. Het begon allemaal onschuldig. De huisvestingscommissie wilde wel eens kennis maken met onze huisbaas. We betalen elke maand een flinke huur maar hebben sinds de opheffing van de stadsdelen nog geen kennis gemaakt met onze nieuwe huisbaas de afdeling Vastgoed van de gemeente Amsterdam, Althans daar maken we elke maand onze huur naar over. Cees de Nood en ik regelden een afspraak op 1 juni met ambtenaren van de “Resultaatverantwoordelijke Eenheid” Vastgoed, Voormalige Stadstimmertuinen 4-6. We werden door twee man ontvangen, in de “vergadertuin”, met koffie en water. We vertelden wat over AV’23 en stelden onze drie vragen. Maar al snel werd duidelijk dat we hier helemaal niet bij onze huisbaas zaten. De RVE Vastgoed int alleen maar de huur, beheert het huurcontract en voert het noodzakelijke onderhoud uit. Ze doet dat in opdracht van RVE Sport en Bos. Bent u er nog? Sport en Bos zou de echte eigenaar zijn. Wethouder Eric van der Burg is de echte verantwoordelijke. Dus ons werd geadviseerd een afspraak te maken met de ambtenaren van Sport en Bos. Zo gezegd, zo gedaan. Op 9 juni hadden Sandra Verkruisen en ik een afspraak met Hugo Hilgers van Sport en Bos op de Jodenbreestraat 25. Dezelfde procedure. We vertelden wat over de AV’23 en tegen welke problemen en uitdagingen we aanlopen bij het gebruik van ons clubhuis. We stelden ook onze drie vragen: Kunnen we het clubhuis kopen voor 1 euro, kunnen we de stadsdeelruimten in ons clubhuis erbij krijgen en hoe komen we aan een terras met een trap naar beneden. Maar ook hier werd al gauw duidelijk dat we op het verkeerde adres zaten. Het clubhuis was immers nooit formeel overgedragen van het stadsdeel naar de “centrale stad”. Het formele eigendom berustte nog steeds bij Stadsdeel Oost. Voor een echt antwoord op onze vragen werd ons aangeraden een afspraak te maken met Marga Kuperus, waarnemend hoofd van de afdeling Sport en Maatschappelijke accommodaties Stadsdeel Oost en met Thijs Reuten, lid van het DB en portefeuillehouder Sport. Toen gaf ik het op.

Terras en buitentrap (vervolg)
Nooit geweten dat het zo ingewikkeld is. Maar gelukkig hebben we veel deskundigheid in de huisvestingscommissie. Eveline Vinkenborg is naast moeder van Esther Teng ook architect met haar eigen bureau EVA. Zij heeft de eerste schetsen gemaakt voor een trap/tribune tussen de kantine en de baan. Een fantastisch plan, een geniaal idee, met veel inclusieven: de kantine wordt eindelijk geopend naar de baan, de tribune kan ook als terras gebruikt worden en onder de tribune is ruimte voor een extra berging. Ook veel problemen: blijft er wel voldoende ruimte tussen clubhuis en baan over, kan de glasgevel van onze kantine zomaar opengebroken worden en wat doe je tegen onze huisvandalen?
Maar we gaan door met het onderzoeken van de mogelijkheden. We zijn in overleg met de gemeente om te bekijken wat zij met hun gebouw willen. Misschien is een algehele upgrade van het gebouw mogelijk, voordat het gebouw eventueel aan ons wordt overgedragen. Alles is mogelijk, niets wordt uitgesloten. In de volgende Rommelhok hoe het verder ging.

Eindelijk Sportdag!
Dertig keer wordt bij ons op de baan een sportdag gehouden. Tien keer wordt daarbij onze kantine gebruikt. Elke sportdag is weer anders. Soms wil de school dat wij 600 waterijsjes inkopen. Een andere keer vragen ze om ondersteuning door een paar van onze atleten. Soms gaat er wat mis, slaan de stoppen door vanwege al die opblaaskastelen of raakt een toilet verstopt. Deze week zijn er vijf sportdagen. Topdrukte dus voor zowel de sportparkbeheerders als voor onze kantine-vrijwilligers. Onze mensen moeten flink kunnen improviseren en dat doen ze ook. De scholen doen vaak een beroep op hen voor assistentie. Klaptafels buiten zetten, jerrycans met drinkwater, gedoe met consumptiebonnen, 100 broodjes smeren en het toiletpapier aanvullen.
Maar wat overheerst is de ontspannen en gezellige sfeer tijdens zo’n sportdag. Alleen de rommel na afloop. Als de kinderen allang naar huis zijn, zijn de docenten en ook onze vrijwilligers nog wel een uurtje bezig met opruimen en schoonmaken. Overigens doen onze vrijwilligers het niet alleen uit liefde voor onze club, wij betalen ze er een redelijke uurvergoeding voor. Vandaar dat er altijd wel oudere junioren te vinden zijn die dit graag willen doen.