Knallen

2018, een nieuw jaar. Tijd om vooruit te kijken. Toch wil ik nog even terug naar wat tradities uit de jaarwisselweken.

Oliebollen
Bij AV krijg je ze voor niets maar je moet ze wel verdienen. De goedkoopste kosten toch al gauw 5 kilometer. Maar dan krijg je er wel warme glühwein of chocola bij. Er wordt trouwens niet gecontroleerd, dus wie zich in lycra hijst en hijgend de trap op klimt mag gewoon aansluiten. Van harte welkom. Een feestje voor alle klassen: van minipupil tot zeer oude master. En die komen dan ook allemaal. Heel gezellig.

Stress
Menigeen heeft even vakantie (of pensioen) van de werkstress, maar gelukkig is er voldoende vervanging beschikbaar: heb ik wel zoveel vrienden als de Allerhande-norm, hoe groot is de schande om alleen te zijn op een kerst- of oudjaarsavond, hoe kan ik eters vragen als ik helemaal niet zo goed kan koken, of niet zo uitgebreid als X vorig jaar? En anders is er nog wel boodschappen-, familie-, of menu-stress voorhanden. Het medicijn? Even lopen, al naar gelang de ernst dagelijks of wekelijks een dosis. Met een scheutje wandeling tussendoor.

Overstappen
Sinds de afschaffing van het ziekenfonds een jaarlijks ritueel dat, ondanks aanzienlijke reclameuitgaven, toch niet echt van de grond lijkt te komen. Voor overstappen van vereniging ben je bij de jaarwisseling echt veel te laat. Maar ja, wie bij AV’23 wil dat nou?

Virusfeest
Het zijn er waarschijnlijk meer dan je denkt: de feestdagenhaters en de blij-dat-het-voorbij-issers. In sommige kringen trouwens heel bon ton om te zeggen, in andere toch een taboetje.
Anders dan bij de homo sapiens is er één soort die unaniem gék is op deze periode: de virussen. En anders wel de bacteriën. Om 00:00 uur op 1/1 start hun grote overstapfeest. Als het op de ene wang niet gelijk gelukt is krijg je nóg twee kansen. Niet alleen bij familieleden van je gastvrouw of -heer (die had je misschien toch al te pakken) maar ook bij allerlei anderen waar je de rest van het jaar nooit zo dicht bij kunt komen: buren, collega’s, totale onbekenden. Wat een feest! En het duurt dagen, soms wel 10. Er worden speciale sessies voor georganiseerd, ook door AV. Noemen ze nieuwjaarsreceptie. Kunnen ze gelijk de bekerwinnaars meenemen in het virusfeestje.

Voornemens
Sommige mensen zijn daar nogal vatbaar voor. Vooral voor goede. Het is een jaarlijkse golf waar geen echte remedie tegen is. Maar wees gerust, het gaat altijd weer over, met een beetje geluk al na een dag of twee.
Lopers hebben geen voornemens, die hebben doelen. En die beklijven langer: zolang als het lijf meewerkt. Clubrecords scoren, wedstrijden lopen of beter of sneller worden. Hoewel dat laatste alleen aan 50-minners voorbehouden is.

Nieuwjaarsduik
Kan sinds vorig jaar onder (ex)-AVers. Niet een laf stukje in en uit rennen, maar echt zwemmen, zoals een sporter betaamt. In de Gaasperplas, heen en terug, om de boeibel te luiden. Kóud! Maar leuk. Met warmte in alle vormen na afloop: douche, haardvuur, chocola en glühwein. Alleen aanmoedigen mag ook, maar dan moet je er wel hardlopend naar toe (vind ik).

Vuurwerk
Oudjes houden er vaak niet zo van. Wat ze er niet van weerhoudt om te knallen. Niet op oudjaarsavond want dan is het donker en hebben ze andere verplichtingen. Maar als echte sporter. Bij een wedstrijd. Bijvoorbeeld bij de Linschotenloop op de zaterdag voor Kerst. Op de langste afstand natuurlijk, de halve marathon. Daar knalde 60er Albert er een clubrecord uit en spetterde 70er Lucas naar een verbetering van zijn oude clubrecord. Waarmee hij voor het derde jaar op rij 16e in de klasse 65+ werd. En ik knalde ook wel, maar een clubrecord zit er voor mij niet in met Astrid Caubo als voorganger. Als goedmakertje ben ik toen maar 1e dame 65+ geworden. Ook leuk.