Wat een geluk

door Irene van Wijk

Wat een geluk….

• dat we weer echte live loopfeestjes hebben. Met een startdoek waar je onderdoor mag, tegelijk met een stel andere geluksvogels. Waarvan je deels alleen even de achterkant ziet en daarna niets meer, deels even wat hoort achter je en daarna niets meer, en deels min of meer het hele feestje getuige bent. Soms even vóór, naast of achter je, soms een poosje uit het zicht, afhankelijk van wie de geest of de inzinking heeft. En soms als je ze, gelukzalig, een voor een opveegt in het laatste stuk.
• dat er, drie jaar na de laatste editie, ook weer zo’n feestje op Texel was, precies op die hele mooie dag, met zon, niet te warm of te koud en acceptabele wind. En vooral dat die loop niet 4 dagen later was, in ijzige koude, met storm, sneeuw en regen. Want dan is 60 kilometer toch wel lang.
• dat het Texelzaadje bij Chris tot een vaste plant geleid heeft waardoor de AV’23 vertegenwoordiging weer verzekerd is voor nog zo’n acht edities. Zeker omdat ook Chris weer zaait en er nu dus al 10 AV’ers zijn die de 60 (één zelfs 120) in hun portfolio hebben (en een clubrecord 60 km dus helemaal zo gek niet meer zou zijn).
• voor Chris dat Hylke mee kon doen. Bij een ongeluk, want op het nummer van Robin, die in het zicht van de trainingsfinish, gestrand was in een hernia. Waardoor Hylke als Robin een mooie tijd neerzette, die Robin waarschijnlijk te min had gevonden. Bij dezen: hij was het niet.
  Nu liep Hylke als een vrolijk veulentje naast Chris, waarbij ze een doorlopend (en vaak onnavolgbaar) gesprek voerden dat zeker 42 kilometer geduurd heeft.
• dat Hylke zo láng genieten kan. Niet alleen van het strand, de duinen, de Slufter (viel tegen zei hij) en het zicht op Vlieland, maar ook nog van de polders, wadden en hoge berg ná de 50 km. Dat is niet velen gegeven: die registreren nog wel dat mooie plassengebiedje en die leuke lammetjes, maar genieten is in die fase net te veel gevraagd.
• dat de heren uiteindelijk zo wijs waren elkaar los te laten: je eigen tempo wordt op den duur noodzaak. Gelukkig was Geline, na een knappe inhaal-fietsrace, er voor fysieke en vooral mentale steun tijdens Hylkes laatste loodjes. En mocht ik Chris met fruithapjes, binnenbochttips en hier en daar een opmerking vergezellen. Met als resultaat dat ik een mooi finishfilmpje, met inhaalactie, kon maken.
• dat er aan alle loopfeestjes een einde komt. Hoe langer het feestje, hoe bevrijdender het einde. Los van de feestlengte liggen de langste kilometers trouwens altijd aan het einde, als het lijf allang wil wandelen. Gelukkig maar, dan is het genot van stoppen maximaal. Tenminste, als je het doet nadat de speaker je naam gedeeld heeft met het volk en je een finishdoek gepasseerd bent, eerder niet.
• dat Chris zijn eerste editie in 2019 niet gelijk heel snel afgelegd had. Waardoor hij nu zijn PR met een klein half uur kon verbeteren! Iets soortgelijks wordt nog een uitdaging voor Hylke. Maar dat ziet niemand want zijn naam staat niet in de uitslag. En Robin loopt die tijd er in 2024 vast wel af.
• dat AV ook weer in de estafette vertegenwoordigd was. Met drie heren uit de rijpere jaargangen van de vorige eeuw (1957, 1953 en 1944) die dachten nu toch wel de volle zeveneneenhalve uur nodig te hebben. En die een mens te kort kwamen voor een kwartet.
• dat het trio op de valreep een vierde man vond, die, tot zijn eigen geluk en verrassing, langer liep dan hij ooit had gedaan. Terwijl de andere drie het beter deden dan ze nog dachten te kunnen. Waardoor ze de hele route afraffelden in 6 uur 10 en ze nog zeker 25 jonkieteams achter zich lieten.
• dat er over 2 jaar weer zo’n feestje is op Texel. Zet maar vast in je agenda.

De cijfers:
Hylke de Vries (alias Robin Puls) 5:27:25, 13e M40 (van 58) en 71e overall van 457
Chris Wesseling 5:36:19, 17e M40, 97e overall.
Estafetteteam: niet in de uitslagen omdat ze eerder dan de estafettes startten. Maar qua tijd rond de 60e plek van 85 teams.