Een plons in de Bosbaan
Begin van de week kreeg ik een telefoontje van mijn wandelkameraad Willem Mütze. Hij vroeg mij of ik geïnteresseerd was om zaterdag 17 augustus mee te doen aan de Bosbaan Marathon in het Amsterdamse bos. Snel sloeg ik mijn agenda open en het vakje bleek nog niet ingevuld te zijn. Dus, kon ik hem mededelen dat we samen op pad kunnen gaan. Nu kom ik ruim 50 jaar in het bos, maar ik heb nog nooit een marathon rond de Bosbaan gelopen. Wel allerlei andere loopjes in het bos, toen wij het Amsterdamse bos nog Bosplan noemde. Om de marathon te voltooien moeten we acht maal een ronde om de roeibaan afleggen.
Het grappige van deze marathon is dat het inschrijfgeld niet echt duur is. Welnee, alle deelnemers kunnen gratis aan deze wedstrijd meedoen. Maar je moet dan wel 42,195 km lopen. Op het evenement komen slechts 29 atleten en atletes af. Een aantal liet zich zonder opgaaf van redenen verstek gaan. Niet netjes, maar dat is misschien de tegenwoordige tijd. En veel andere sporters is het evenement misschien niet bekend. Rond de klok van negen uur wordt het startsein gegeven. De rondetellers hebben dan hun posities ingenomen. Een knus plekje naast het Bosbaanrestaurant, boven op het botenhuis. Hier hebben ze een prachtig uitzicht op de omgeving. Cisca is vandaag voor Willem en mij onze privé-verzorgster. Zij regelt de ravitaillering. Dit betekent dat we niets te kort komen.
Al snel bevinden Willem en ik zich in de achterhoede. Omdat wij snelwandelen is dit een logische zaak. De eerste twee rondjes gaan precies op schema. Het is al redelijk druk in het bos. Menige hondenbezitter loopt er met zijn viervoeter aangelijnd. Maar ook de trimmer, toerfietser en Nordicwalker zijn er te vinden. Ook de sportvisser zit geduldig op een vangst te wachten. Of dat lukt blijft altijd een vraag. De route is gemarkeerd, foutief lopen is onmogelijk. Iedereen moet de roeibaan steeds aan de linkerzijde houden en dan kom je vanzelf weer terug bij de rondetelling. Het derde rondje heb ik een achterstand opgelopen vanwege een plaspauze. Dan moet ik weer een gaatje van zo’n 100 meter dichtlopen. Het vierde rondje is dat gelukt en dan vraag ik Willem: ‘Wanneer moeten we in hemelsnaam een duik nemen. Want dan korten we de afstand toch af.’ Ik krijg te horen: ‘Wacht maar af.’ Na de passage van de vierde ronde staat er een afstand van een halve marathon op de teller. Het gaat nog steeds prima en we gaan per slot van rekening nu aftellen. Zo af en toe kom ik een bekende tegen en natuurlijk is die ook aan het hardlopen.
Inmiddels zijn we door de koplopers gedubbeld. Die hebben er flink de kuierlatten in. Wij kunnen daarentegen iets langer van het parcours genieten. Dan heeft een sportvisser een joekel van een vis aan de lijn. Trots laat hij zich met zijn vangst op de memory-stick vastleggen. Wij bewonderen ook zijn aanwinst. Het voorlaatste rondje ga ik, na overleg met Willem, er even vandoor. Het tempo gooi ik omhoog en alle ongebruikte energie wordt er uitgegooid. Bij de verzorgingspost wacht ik op Willem en gezamenlijk gaan we voor de finale. Het parcours verveelt absoluut niet. Er is genoeg reuring in het bos. Aan het begin van de Bosbaan is het nog slechts een rechte weg. De finish hebben we dan geruime tijd in zicht. De sportvissers groeten ons zoals ze dat iedere ronde hebben gedaan. Onze onbekende supporters. Ter hoogte van het Bosbaanrestaurant is de marathon voor ons geschiedenis. Tevreden passeren we de eindstreep. En dan staat er ons iets moois te wachten. Eerst een heerlijk stuk Limburgse vlaai. Natuurlijk geschonken door Willem. Een rasechte Limburger laat zijn afkomst altijd weten. Vervolgens wandelen we het trapje af naar het botenhuis en even later genieten van een plons – voor mij via een trapje – in het water. Heerlijk!