Noord-Hollandpad, deel 5

Het was februari toen wij ons voor het laatst op het Noord-Hollandpad bevonden. Ja, die bizarre etappe van Ouderkerk a/d Amstel naar Halfweg, waar we geteisterd werden door hagel- en sneeuwbuien en daarbij nog een nare onweersbui. Dezelfde dag hadden we besloten om verder te gaan met het pad onder betere weersomstandigheden. Nu ga ik niet zeggen dat het de afgelopen maanden alleen maar kommer en kwel was en we daarom niet konden wandelen. Welnee, een druk bezette agenda, met een wedstrijdje hier en daar, was daar ook een van de oorzaken van.

Terwijl de zon in ons land volop schijnt, vluchten duizenden Europeanen voor het water. Delen van Duitsland, Oostenrijk, Tsjechië en Hongarije kampen met enorme wateroverlast. In bepaalde gebieden van Hongarije is zelfs de noodtoestand afgekondigd. De stad Passau in Zuid Duitsland staat blank en kan tot het Venetië van Duitsland worden uitgeroepen. De inwoners van die plaats zullen dat verre van prettig vinden.

Een stoptrein van de Nederlandse Spoorwegen brengt ons naar het station Halfweg-Zwanenburg, waar we de route weer oppakken. We verlaten de plaats in noordelijke richting nadat we eerst een prachtige burcht met een zwaan erin, van de vroegere Centrale Suiker Maatschappij, hebben bewonderd. Voor ons ligt het mooie recreatiegebied Spaarnwoude. We volgen voor geruime tijd de Spaarndammerdijk. Een dijk die door het Noord-Hollands landschap kronkelt naar de plaats Spaarndam en daarna verder naar de provinciehoofdstad Haarlem. In de wei en langs de kant van de weg bloeien de botergele boterbloemen in groten getale, maar ook het madeliefje en de witte en rode klaver is er te vinden. We bevinden ons nu in de vliegroute van Schiphol. Elke minuut komt er een vliegtuig over met een voor ons onbekende bestemming. Het gebrul van de motoren doet ons steeds weer omhoog kijken. Een adembenemend schouwspel. De een is amper verdwenen of de volgende is in aantocht. De hemel is blauw en de zon schijnt fel. Een zwoel windje zorgt voor het aangename wandelweer. Heerlijk! Op gepaste afstand worden we gadegeslagen door twee reigers. Stokstijf staan ze aan de waterkant met de kop strak omhoog alsof het twee standbeelden zijn.

Een ANWB-paddestoel staat verborgen in het hoge gras en op de velden ligt het hooi in plastic balen klaar voor transport. Dan verlaten we de Spaarndammerdijk en wandelen langs een golfbaan. Menigeen is daar actief. Geen gemotoriseerde karretjes, maar met een tas over de schouder marcheren de spelers van hole tot hole. De Callaway en Cobra Baffler veilig opgeborgen in het leer. Aan het eind van de golfbaan slaan we af en wandelen over een onvervalst grasdijkje. Het gras komt hier tot kniehoogte en kietelt zo nu en dan tegen onze kuiten. We naderen het gebied van het voormalig kunstenaarsdorp Ruigoord en zien tientallen opslagtanks van VOPAK tussen windmolens bij de Amerikahaven staan. Over rustige paden arriveren we bij pontveer Buitenhuizen. De veerpont maakt zojuist een oversteek waardoor we zo’n 20 minuten moeten wachten. Aan de waterkant is cafetaria, een uitgelezen plek om op het terras even de benen wat rust te gunnen. Tevens maken we van de gelegenheid gebruik om de inwendige mens te versterken. Als de veerpont aan de zuidzijde aanlegt zorgen wij dat we tot de opvarenden behoren. Het aangename stoeltje van het terras wordt ingeruild voor een houten bank op de pont.

Tien minuten later staan we aan de overzijde van het Noordzeekanaal en volgen een smal graspad langs de waterweg in de richting van IJmuiden. Een aantal vrachtschepen vaart in de richting van de hoofdstad en een draagvleugelboot van Fast Flying Ferry scheert over het water naar Velsen, om dan weer terug te keren naar Amsterdam. De markering van het pad laat op deze plek te wensen over en ik vermoed dat ik verkeerd zit. Niets is minder waar als ik na een half uurtje sjokken door het hoge gras weer een markering tegenkom. Hier verlaten we de waterweg en wandelen over lange wegen. Uiteindelijk arriveren we bij Fort St. Aagtendijk, gelegen aan de rand van de plaats Beverwijk. Over een smal fietspad langs de Liniedijk van de Stelling van Amsterdam kunnen we weer flink doorstappen. Achtereenvolgens passeren we Fort bij Veldhuis en Fort aan de Ham. De nevenbatterijen heb ik dan niet meegerekend. Het wegje eindigt uiteindelijk bij de spoorbaan Amsterdam-Alkmaar. Je kan er de klok op gelijk zetten, want als wij de spoorwegovergang willen betreden gaat er een bel rinkelen en de ahops blokkeren de weggebruiker een doorgang. Even later dendert er een trein voorbij en dan is alles weer rustig. Via een buitenwijk van de plaats Krommenie zetten we koers naar het station waar we de route voor vandaag onderbreken.