Snelwandelen bij CIKO’66

Hoe wil je het noemen. Maart roert zijn staart of maart heeft knepen in z’n staart. Het zijn beide bekende gezegdes, maar komen vrijwel ieder jaar weer uit. Dit weekend was dat ook het geval. In de wintermaanden december, januari en februari werden we in ons land meerdere malen geconfronteerd met een flinke laag sneeuw en de bijverschijnselen van die winterse ongemakken. Op de ene plaats lag er een dikker pak dan op een andere plek. Voor menigeen was het dagenlang ploeteren door de bevroren sneeuw, mits de medewerkers van de gemeentediensten niet met pekel aan de gang zijn geweest. Dan wordt die mooie witte deken in korte tijd omgetoverd tot bagger en weg zijn die mooie winterse plaatjes.

Van de week steeg het kwik plotseling naar de twee cijfertjes. Dat noemen we heerlijk wandelweer. Een strak blauwe hemel en al gauw krijgt iedereen het bekende voorjaarsgevoel. De krokussen ontkiemen en in de dorpen en steden zijn de terrasjes redelijk bezet. Nog wel met een warme jas in de nabijheid, maar achter het glas is het goed toeven. Dan slaat het noodlot toe. Op het moment dat Wim van Cappelle en Frank van Ravensberg een clinic, training gevolgd door een wedstrijd en een duurloop in de prachtige omgeving van de Gelderse stad Arnhem bij atletiekvereniging CIKO´66 hebben georganiseerd.

De zaterdag voorafgaand aan het evenement reizen Cisca en ik naar Arnhem. We combineren onze deelname met een familiebezoekje. We hoeven daardoor niet vroeg op te staan en hebben geen stress door eventuele werkzaamheden aan het spoor of dat een trein later vertrekt dan het geplande schema. Vertragingen zijn er tegenwoordig niet meer volgens de Nederlandse Spoorwegen. Neen, een trein vertrekt nu over een paar minuten of later. In de nacht van zaterdag op zondag vallen bescheiden sneeuwvlokken op aarde en de temperatuur is gezakt naar het vriespunt. Dit betekent dat we ´s morgens vroeg een prachtig panaroma hebben. Aangekomen bij de kunststofatletiekbaan zien we dat het tartan bedekt is met een mooi wit laagje. Precies genoeg om niet te kunnen trainen en een wedstrijd uit te schrijven. Eerst een kop koffie en dan kijken wat we er aan kunnen doen. De groep snelwandelaars maakt een toch wel vreemde warming-up. Iets dat we bijna nooit zien. De een staat met een bezem in de hand en de ander met een trekker. Gezamenlijk wordt laan 1 van het kunststof schoongemaakt. Als de klus bijna is geklaard komt Wim van Cappelle met een professionele rolveger aangedreven door een benzinemotor. En weldra is de baan schoon. We kunnen aan de slag.

Toch werkt Frank van Ravensberg zijn trainingsprogramma in z’n geheel af. Alle spieren krijgen een beurt. Voor het technische onderdeel worden verschillende snelwandeldrills voorgedaan. De groep gaat vervolgens serieus aan het werk om de oefeningen juist uit te voeren. De training wordt afgesloten met een speelse estafettewedstrijd. Twee ploegen strijden daarbij om de winst. Geweldig hoe iedereen fanatiek bezig is. De techniek wordt door de trainers niet uit het oog verloren. Ploeg B had bij het ingaan van de laatste deelnemer een aantal meter achterstand op ploeg A, maar wist toch nog de winst naar zich toe te trekken. Al was het verschil minimaal. Daarna volgt er een pauze en de deelnemers aan de wedstrijd mogen zich inschrijven. Het is guur en koud waardoor de meeste atleten kiezen voor een 1000 meter wedstrijd. Twee en een half rondje op de baan en dan gauw de beschutting opzoeken van het materiaalhonk of de kantine. Een paar atleten gaan voor de 3000 meter en twee dappere atleten kiezen voor de langste afstand over 5000 meter. De 1000 meter wordt gewonnen door Liesbet De Smet en de 3000 meter door Ronnie Timmermans. Gerrit Riezebos blijft op de 5000 meter ruim onder het half uur en trekt de winst op deze afstand naar zich toe. Een uitslag van de wedstrijd zal door Frank van Ravensberg worden opgemaakt.

Als de atleten in de kantine van CIKO´66 de lunch gebruiken is de snelwandeljury bezig met het evalueren van de wedstrijd. Twee aspirant juryleden mogen hun bevindingen etaleren. Veel wedstrijden jureren om de juiste waarnemingen onder de knie te krijgen is een juiste zinsnede. Gezelligheid kent geen tijd en de klok tikt naar tweeën. Dit is het tijdstip dat de duurloop van start gaat. Een groep van negen dappere strijders gaan koen en fier op pad. De groep blijft zoveel mogelijk bij elkaar. Via de plaats Rozendaal wordt koers gezet naar de Kluizenaarsberg. We passeren daarbij Kasteel Rosendael. Het kasteel met z’n mooie vijvers ligt prachtig gelegen in het witte landschap. Langzaam trekt de groep uit elkaar, want op de Kluizenaarsberg zijn punten te verdelen voor de Bergcup. Ik blijf bij Sandra Maas en samen genieten we van het mooie landschap. Die punten, ach …… Af en toe komen we enkele wandelaars tegen. Ook zij genieten van de natuur. De bomen hebben een flinterdun wit laagje sneeuw op hun takken gelijk poedersuiker op versgebakken oliebollen. In het bos hebben we geen last van de gure wind en het is aangenaam verpozen. Er wordt flink gewerkt. Dan staat de kopgroep stil. Zij hebben het keerpunt bereikt. Er ontstaat een discussie over de puntenverdeling. Maar Frank maakt een einde aan de discussie en we gaan op pad voor de terugweg. Nu gaat het heuvelafwaarts. Het tempo zit er wederom goed in en weldra zijn we terug in de plaats Rozendaal. Nu zien we het kasteel vanaf de andere kant. Over een fietspad langs de Breeberg naderen we het eindpunt. Er vormt zich een treintje van wandelaars. We gaan Liesbet De Smet positioneren en zij mag het karwei afmaken. En zo geschiedt het en de punten gaan naar België. Als we terug zijn moeten we even wachten, want de kleedkamers zitten op slot. Er wordt een medewerker van het sportcentrum opgetrommeld en dan worden de deuren ontgrendeld. Er wacht ons een warme douche. Jawel, echt waar!