15 gaanders op de piste in Bloso

Als je het kopje van dit verhaal leest, denk je misschien dat we met een stel volgelingen van Paul Kruger of Jan van Riebeeck hebben te maken. Neen, dat is niet zo. Het klinkt ook erg on-Nederlands. We zijn vandaag te gast bij onze snelwandelvrienden van Herentals AC in Belgische Herentals, gelegen in de provincie Antwerpen. Met bovenstaande uitspraak wordt namelijk bedoeld 15 snelwandelaars op de kunststofatletiekbaan van Bloso-centrum ‘Netepark’. Bloso, een organisatie die vergelijkbaar is met het Nederlandse NOC NSF. Aldaar wordt op zaterdag 21 april onder leiding van Frank van Ravensberg en Alex Wijsman een training, clinic en een wedstrijdje over 1000 meter georganiseerd. Dit in navolging van onze bezoekjes aan onder andere VAV te Veenendaal, Gen. Michaëlis in Best, AAV’36 in Alphen a/d Rijn, AV’23 in Amsterdam, av Heythuysen in het gelijknamige Limburgse Heythuysen en CIKO’66 in het Gelderse Arnhem. Een van onze doelstellingen is om deze tak van de atletieksport bij een breder publiek uit te dragen. Dus, meer open, toegankelijker en begrijpelijker te maken.

Omdat de reis met openbaar vervoer geruime tijd in beslag neemt zijn we een dag eerder in zuidelijke richting vertrokken. Daarnaast willen we het nuttige met het aangename verenigen. Dit betekent onze kennis verrijken met een bezoek aan een interessante stad en genieten van het Bourgondische leven. Jawel, dat laatste klinkt wel heel erg aantrekkelijk. ’s Middags gaan we op stap voor een historische stadswandeling van ongeveer zes kilometer. Neen, dit is niet een warming-up, maar een stukje cultuur snuiven. In het hart van de stad, pal tegenover ons hotel, staat de Lakenhal. Een stijlvol bouwwerk, waar in de vijftiende eeuw de wolwevers en lakenmakers hun handel dreven. De Zandpoort, opgetrokken van kalkzandsteen staat in het westelijk deel van de oude stad en werd in 1402 al vermeld. De Bovenpoort, in het zuiden, stamt uit 1361. Ook de Sint-Waldetrudiskerk en de Augustijnenklooster zijn een bezienswaardigheid. De stadswallen, ooit een versterking om de stad in duistere tijden te beschermen tegen aanvallen van plunderaars en roversbenden geeft thans een groen karakter. Het riviertje de Kleine Nete, compleet met een vistrap en een stuw, meandert door het landschap. Over het Bourgondische leven gaan we ons niet uitwijden. De calorieën zullen morgen tijdens de training verdwijnen als sneeuw voor de zon. Althans dat hopen we.

Eenmaal bij de atletiekbaan gearriveerd treffen we organisator Peter Van Hove. Op de fiets heeft hij zojuist het traject van de duurloop gemarkeerd. De weersvooruitzichten zijn ronduit slecht. We kunnen het niet anders noemen. De weerprofeten beloven ons naast veel regen ook hagel en af en toe een slag onweer, met hier en daar, tijdelijk, een flauw zonnetje. Ook hier geldt: ‘Hoop doet leven.’ Een voor een arriveren de atleten op het sportcomplex. Het is een gevarieerd gezelschap bestaande uit een groep Vlamingen, Walen en Nederlanders, die elkaar goed begrijpen en allemaal hetzelfde uitgangspunt hebben. Leren en presteren. Na de kennismaking heet Frank van Ravensberg iedereen van harte welkom en geeft dan het stokje over aan Alex Wijsman, die de ochtendtraining en een duurloop voor zijn rekening neemt. Vanuit het sportcomplex is ook een toertocht voor sportfietsers uitgezet, waar ruim duizend deelnemers aan meedoen. Daarnaast wordt de jeugd hier opgeleid tot echte wielrenners. Gestoken in kleurige tenues leren zij de kneepjes van het vak. Letterlijk met vallen en opstaan. In een schitterende omgeving beginnen we met de warming-up. Een bekende taak gevolgd door verschillende rek- en strekoefeningen. Er zijn lange afstandslopers die dit niet gewend zijn. Vergeten of er wordt gewoonweg niet aan gedacht, ze gaan vaak direct op stap. Nadat de spieren voldoende zijn opgewarmd wordt er begonnen met een duurloop. Een rondje van ongeveer zes kilometer in een bosrijke omgeving.{quote}Vlamingen, Walen en Nederlanders die elkaar goed begrijpen{/quote} Al snel valt de groep ‘gaanders’ uiteen. Frank van Ravensberg begeleidt de achterhoede en Alex Wijsman probeert de voorste groep onder controle te houden. Hierbij wordt aandacht geschonken aan het technische aspect van de sport.

Na een rondje vinden de meeste deelnemers het genoeg en keren terug naar het sportpark voor een cooling-down en de aansluitende lunch. Peter Van Hove en Ludo Schaerlaeckens kunnen er niet genoeg van krijgen en gaan door voor een tweede rondje. Een uurtje later zit iedereen weer in het clubhuis en geniet van z’n broodje. Zowel Jasper als Tristan Van Hove, de kinderen van Peter, runnen de bar als volleerde horeca-uitbaters. Ook op financiële vlak staan ze hun mannetje. Prachtig, en zo jong. Het kan dus allemaal. Peter’s echtgenote brengt de snelwandelaars een doos met eigen gebakken cake. Als de deksel ervan afgaat, zien we een tot aan de rand gevulde doos met cake. Ook chocolade! ‘Zó.’ Die is lekker en al snel is de bodem van de doos in zicht. Dit betekent veel eer aan het adres van de bakster. Om half twee is het weer werken. Gezamenlijk wordt er weer een warming-up uitgevoerd en daarna wordt de groep in tweeën gesplitst. Onze Belgische collega Fabian Humé en Frank van Ravensberg neemt een deel van de snelwandelgroep onder de hoede en Alex Wijsman en Wilfried van Bremen de rest van het gezelschap. Wederom wordt er veel aandacht besteed aan de techniek. Oefeningen worden daarom in veelvouden herhaald. Ten slotte staan er nog enkele spelvormen op het programma, dit om de ontspanning en de onderlinge contacten te bevorderen.

Nadat iedereen in het bezit is van een startnummer, is er tot besluit nog een serieuze zaak. Namelijk een wedstrijd over 1000 meter. Een afstand die menige atleet in de loop der jaren slechts enkele malen heeft gelopen. Geen afstand voor senioren en masters dus. Als de atleten en atletes achter de startlijn staan opgesteld volgt het startsein. Vanwege de korte afstand is iedereen gebrand op een snelle tijd. Het is lastig om een goed plekje in het deelnemersveld te vinden, maar uiteindelijk lukt het iedereen. Tja, dan is het zo ver. De eerste regendruppels vallen op ons neer. Een plaagstootje van Pluvius, maar weldra is het droog en de donkere wolken trekken over. De kleine Tristan vecht voor wat hij waard is. Pfff, wat doet hij zijn best. Zijn jongere broertje Jasper is nog te speels en gebruikt soms drie lanen in plaats van de binnenste laan. Slalommen over de atletiekbaan lokt niet een snelle tijd uit. Maar dat zal hem nog wel worden bijgebracht, want z’n vader weet van wanten. Wilfried van Bremen wint de wedstrijd. Maar ja, dat lag in de lijn van de verwachtingen. Voor de officiële uitslag verwijs ik naar www.tigch.nl. De snelwandelwebsite die men moet bezoeken als men op zoek is naar informatie of uitslagen of deze tak van sport een warm hart toedraagt.