Cijfers en lopers

Registreren. Mijn vriend, Albert, is er gek op. Die super-Polar was dan ook een geslaagd Abrahamkado. Veel beter dan de oude die maar een paar keer per minuut de hartslag registreert (echt, wat wéét je dan nog). En die geen afstand en snelheid en hoogtemeters vastlegt. Nog afgezien van het feit dat er maar één bestand gereed voor overpiepen naar de computer op stond. Druk je per ongeluk nog eens op het startknopje, ben je alles kwijt. Zo primitief! Net als tijdens vakanties alle trainingen op een geluidstrack van een foto zetten. Anders train je eigenlijk voor niets in je vakantie. Want alles moet naar dat leuke Polar-logboek op de pc. Waar elke inspanning in meerdere verschijningsvormen (grafieken, getallen, rondes etc.) vastgelegd wordt. Voor de eeuwigheid. Of tot de computer crasht. Want registeren in de vorm van back ups is juist weer niet populair.
Met die Polar heb je natuurlijk nog niet alles vastgelegd. Dus gaat er vaak een flinke Garmin mee die elke beweging registreert. Ook die extra lus toen je fout liep of dat heen en terugje op het strand omdat verderop toch een flinke geul bleek te zijn. Die Garmin track kun je dan op een kaart projecteren. En dat weer vastleggen op de computer. Je kunt er ook mee fietsen, met die Garmin. Dat is mooi want, ook al zit er op het oudste barrel nog een fietscomputer, dat blijven toch primitieve apparaten. Daarvan moet je de jaarlijkse eindstand gewoon nog handmatig overtypen. In de computer.

En wat heeft dat hele verhaal nou met de Zuiderzeemarathon te maken? Dat registreren. Daarom was ik er. Ik ben zelf namelijk ook niet helemaal vrij van het registratievirus. Míjn Polar is slechts semi-super. Een Garmin ontbeer ik. Maar een Polar-logboek heb ik ook. En zelfgemaakte Excel sheets met home made traingsschema’s en logboeken van de uitvoering. En een lijst met sportresultaten. Daar kwam het door, die lijst. Er stonden 19 marathons op met als laatste Eindhoven in oktober. Bijna 20 dus en dat is een mooi rond getal. De pijn en benauwdheid van de 19e is alweer zo lang geleden. En die zware maagzweerkuur daarna is ook al vergeten. De gedachtenkiem om toch nog dit jaar ….. kan daarom gewoon ontspruiten. Als je er met niemand over praat kan hij ook lekker groeien. Zeker als de weersverwachting op vrijdag er gunstig uitziet. Wanneer je dan ook nog, zonder wekker, zaterdag mooi op tijd wakker wordt houdt niets je meer tegen om in de auto te stappen om naar die marathon te gaan waar je clubgenoten vorige keer heel positief over waren.

Ze hadden gelijk. Wat een knusse marathon! Net zo persoonlijk als het ultrawereldje waar ik af en toe een loopje meedoe (die stand staat op 9 maar dat laat ik dit jaar maar zo). Ultra was het zowiezo. Daar liepen de echte verzamelaars. Een was er al aan zijn duizendnogwatste marathon toe. Als ik dat tenminste goed verstaan heb. Heb dus maar mijn mond gehouden over mijn bescheiden lustrumpje. Er was genoeg anders om over te praten. In het clubhuis van PEC, tijdens de busrit naar Nagele, in de supermarkt waar we lekker warm op de start stonden te wachten en na afloop. Onderweg had ook gekund want het blijft gemoedelijk maar toen had ik geen lucht. Tenminste niet om te praten en later ook niet meer om aan te haken. Jammer want die aardige jarige Belg vroeg het nog zo vriendelijk. Zijn groepje had lucht genoeg. Die hebben een gesprek van zeker 40 kilometer gevoerd.
Kijken kon ik wel. Veel gezien al zou je dat bij zo’n parcours door de polder niet verwachten. Vette klei, mooie watertjes, dikke roofvogels, kronkelende dijkjes (ja echt), prachtige luchten. Eén ding zag ik niet. Terwijl ik echt kilometerslang gezocht heb. Een behoeftenplekje. Soms was er wel een heg waar je achter kon zitten. Maar dan zat je wel in iemands tuin. En daar ben ik weer te welopgevoed voor. Hoewel de nood echt hoog was en ik daarom uiteindelijk maar gewoon de berm van de weg bevuild heb.
Voor mij werd het toch weer een gevecht tussen lijf en geest (zie mijn Loopspook verslag van Voorne). De persoonlijke aandacht van langsfietsende organisatoren en medelopers hielpen me naar de finish. Nu heb ik hem, de twintigste. En vooral, nu de pijn weer vergeten is, een mooie herinnering aan een aanrader: de Zuiderzeemarathon.