Clean of Clear?
Voor de zoveelste keer voel ik me belazerd. Vandaag heeft Marion Jones bekend dat ze doping heeft gebruikt. Het gaat wederom om de anabole steroïde THG, oftewel Tetra Hydro Gestrinone. Een soort Danone dus, maar dan met échte danoontje powerrrrr. Deze aanvankelijk ontraceerbare doping was het ingenieuze paradepaardje van Balco, het veelbesproken bedrijf van Victor Conte. Coach Trevor Graham maakte dankbaar gebruik van het middel en droeg Marion Jones op twee druppels per dag onder haar tong te leggen en dan door te slikken. ‘Maak je geen zorgen, het is gewoon lijnolie,’ verzekerde de coach: ‘Maar niet doorvertellen…’
Jones biecht alles op in een persoonlijke brief aan haar familie en goede vrienden. Ze heeft gelogen dat ze de dopingvloeistof niet herkende, toen deze in het Balco-schandaal aan haar werd voorgelegd. Ze heeft daarna gelogen dat ze nooit prestatiebevorderende middelen heeft genomen, hoewel ze meteen wist wat het wonderlijke goedje was, ook bekend als ‘The Clear’. Elk interview en elke persconferentie daarna ging ze stug door met liegen en tussendoor was er nog een leugentje om bestwil over een checkfraude van de vader van haar kind, Tim Montgomery. Hij was even de wereldrecordhouder met 9,78 totdat ook hij betrapt werd op…raad eens? THG.
Noem me naïef, maar ik heb een tijd in deze dame geloofd. Ze was de koningin van Sydney met vijf medailles waarvan drie gouden. Er was maar één vrouw ooit sneller, maar Florence Griffith-Joyner stond sowieso strak van de doping. Dat bewijs heeft ze zelf op pijnlijke wijze geleverd door te sterven op slechts 39-jarige leeftijd. Marion Jones was echter bijna een kop groter dan haar concurrentes en dat leek haar grote voordeel. Zij hoefde niet vals te spelen, want zij wist deze fysieke eigenschap, van nature meegekregen, simpelweg uit te buiten. Én, in tegenstelling tot Flo Jo, heeft ze geen lagere stem dan ik.
Maar het ergste is: ze gaat gewoon door met liegen. In de brief staat dat ze pas op het moment dat de vloeistof haar getoond werd door de rechercheurs in 2003, zich realiseerde dat het geen zuivere koffie was. Denkt ze nu werkelijk dat de wereld zo naïef is om te geloven dat zíj zo naïef is? Je slikt voor de Spelen twee jaar lang twee druppels toverdrank per dag, sprint de sterren van de hemel, en je slikt ook nog dat het lijnzaadolie is? Het feit dat je na Sydney eigenlijk geen deuk in een pakkie boter meer hebt gelopen deed geen belletjes rinkelen? Kom nu toch Marion. Ik wil je wel geloven, maar ik kan het niet meer.
Als we Flo Jo en Ma Jo doorstrepen op de eeuwige sprintranglijsten, vinden we ineens Merlene Ottey bovenaan. De oorspronkelijk Jamaicaanse won op vier verschillende Olympische Spelen medailles, maar nooit de gouden. Ze is 43 en rent nog steeds, een stuk harder dan generatiegenoot Joyner tegenwoordig. Bovendien is het duidelijk dat de gemiddelde zwarte atleet meer sprintvermogen van huis uit heeft meegekregen dan de blanke en tja, zwarter dan Ottey bestaat niet. Is zij dan misschien de atlete die het slechts op een genenpakket met een overdosis talent doet? Als Amerikanen niet te vertrouwen zijn, richt ik mijn pijlen namelijk wanhopig op haar geboorteland, want ook de wereldrecordhouder bij de mannen, Asafa Powel, heeft zijn wortels daar liggen. Twee weken terug liep hij op z’n dooie akkertje 9,74 seconde op de 100 meter. Clean of Clear? Zeg het me, alsjeblieft. Ik moet toch ergens in geloven?