Dromen bedrog? Niet altijd!
De marathon van Londen houdt mij ieder jaar een lenteochtend lang aan de buis gekluisterd. Net als andere jaren ben ik ook dit jaar ben er weer lekker voor gaan zitten. Mijn vrouw was op stap, mijn zoon bij een vriendje. Het rijk alleen om ongestoord 35.000 medemaniakken te bekijken. De BBC uitzending begint vroeg en laat alles zien: van toppers tot floppers en een prachtig overzicht van alles wat daartussen hobbelt. Neushoorns, ballerina’s, hele dubbeldekker bussen en natuurlijk een legioen aan gewone strebers op ieder niveau, van 2.05h tot 5.02h. Dit jaar heb ik hardop en rechtop staan juichen in de huiskamer omdat in iets meer dan 2 1/2 uur een "gewoon" iemand iets bereikte wat niet realistisch leek. Iets waar eigenlijk iedereen stiekem van droomt maar niet uit durft te spreken, zeker niet in Holland waar de gedachte "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg" prevaleert. Voor een ieder die dit niet heeft gezien of het verhaal nog niet gehoord heeft van een meelopert, het ging ongeveer zo:
De marathon van Londen 2004 was tevens de Engelse kwalificatiewedstrijd voor Athene. (Daar wordt overigens niet gezeken over vormbehoud en zoals bij de Nederlandse heren 2:13h max., hier was het 1 x 2:15h. Hoor je dat KNAU-knuppel?) Bij de dames was een tot Engelse genaturaliseerde Ethiopische loopster de enige die de 2:37h aan zou kunnen naast het wonder dat Radcliff heet. Tracey Morris, in haar jeugd een redelijke atlete, niet bijzonder, liep op haar 31e de marathon van Londen voor liefdadigheid in 3:39h. Niets bijzonders qua tijd, maar wel genoeg om haar met ons virus te infecteren. Lid geworden van een vereniging, ontwikkelde Tracey zich tot een goede lange afstand loopster en hier en daar won ze zelfs een wedstrijd. Uitgeloot voor deelname aan Londen voor 2004 maakte een trainer van haar club zich toch sterk voor deelname want hoewel ze geen behoorlijke referentie-tijd had, vond haar coach dat onder de 3 uur mogelijk was en op het juiste moment zelfs 2:45h.
Hoe meer kilometers die ochtend verstreken, hoe vaker de naam van Tracey viel. De laatste pijnlijke kilometers van deze marathon lopen langs de Embankment (de oevers van de Thames). In 2000 ben ik daar in een vlaag van totale overmoed volledig ingestort en huilend naar de finish gekropen. Langs de Embankment kijk je namelijk door een lange flauwe bocht die, toen ik ‘m liep, psychisch het fatale duwtje was voor mijn inmiddels fysiek deplorabele staat van dat moment. Zoniet bij deze dame, het uitzicht op de Embankment was olie op het vuur! Met de gedoodverfde winnares in het vizier en een tijd binnen de kwalificatie-norm kreeg ze vleugels. Letterlijk! Haar loopstijl is onder de gordel ongetwijfeld ideaal, boven de gordel ziet het er allemaal wat minde efficiënt uit met haar ellebogen naar buiten gedraaid, bijna op schouderhoogte….vleugels dus. De favoriete keek met regelmaat angstig om naar het aanstormende gevaar. Ik heb werkelijk bijna net zo hard staan juichen als toen Boogerd op de Alpe D’Huez won, toen het Nederlands elftal in 1988 onze oosterburen in die Heimat vernederde of (wat mij betreft de mijn allermooiste) toen Rubens Barichello zich op de podium liet gaan na zijn eerste grand-prix overwinning. Tracey, 36 jaar alweer liep 2:33h, kan zich full-time op haar hobby gaan storten en gaat samen met Paula Radcliff naar Athene.
Haar verbazing en geluk kunnen er op papier nooit goed uitkomen. Dus geen lange verhaal met eindeloze detailomschrijvingen. Die mag je er zelf bij fantaseren.
Zo mooi kan sport in beeld zijn, zo mooi dat ik op bank sta en weer volledig gemotiveerd word door een wildvreemde. Ik denk niet dat onuitgesproken vaak dromen ooit uit zullen komen, maar dit rechtvaardigt wel hun bestaan!!