Watje

Dinsdagavond 10 augustus gaat mijn virtuele dagboek in als een van die avonden die eigenlijk niet zo bijzonder was qua inhoud, maar in mijn ogen de mentaliteit weergeeft van mensen waar ik graag mee, achter, naast…..en eigenlijk het liefst net voor loop. Mensen die mij motiveren. Waarom?? Dat zal ik u zeggen.

De nacht van maandag 9 augustus was volgens de kranten de zwoelste die mijn 92-jarige grootmoeder in haar leven heeft meegemaakt. Het was stinkend heet in mijn slaapkamer, evenals de nachten daarvoor die de onaangename fundamenten hadden gelegd van dit meteorologische feit. De warmte had een ware golf van slapeloosheid en dus vermoeidheid teweeg gebracht maar die dinsdag begon het dan eindelijk te regenen, en hard ook. Om 7 uur, een kwartier voor aanvangstijd van de training zat ik vermoeid, moedeloos naar buiten te staren in de keuken en pannenkoeken weg te douwen. Mijn vrouw vroeg zich af waar die eetlust zo vlak voor de training vandaan kwam. "Heb je wel naar buiten gekeken, het giet stortkracht 10!! Ik gaaa nie !". "Watje!!" was het antwoord met een licht denigrerende glimlach. Dat kan niet. Watje is een onacceptabele benaming voor deze overjarige bikkel. Schoenen aan, auto in. (fietsen was geen optie). Ik verwachtte de enige, hooguit een van de twee waterjuffers te zijn, zeker omdat onze coach een perfect getimede vakantie aan het vieren was.

Mijn verbazing was groot toen ik 8 man gemoedelijk kletsend aan de verre kant van de baan zag rekken en strekken alsof ze onder een warme douche stonden. Enigszins verbaast of eigenlijk aangenaam verrast werd de loopscholing zonder motivatiegoeroe Mens middels collectief geheugengraven in elkaar geflanst. Het nut van de website werd bewezen omdat de meesten van ons daar hadden gezien dat het programma 15×400 was met 200 rust en na enkele rondjes steigerungen werd het programma gestart. Inmiddels was de groep aangedikt tot 11 terwijl de regen met zo hard naar beneden kwam dat het verschil tussen droog trainen en aquajoggen nagenoeg nihil was geworden. De groep splitste zich in een snelle en een iets minder snelle waterballerina’s. Het programma werd keurig gelopen en we gingen weer naar huis. Saai verhaal he ?????

NEE !! Of misschien toch wel een beetje. Nee, toch niet !! En waarom dan wel niet ?? Waar het om gaat is dat het niet een beetje regende, het zeek in dikke stralen van de lucht met een vervelend windje op het lange stuk. In de linkerbocht van de baan ontstond een plas die gemakkelijk als pierebad had kunnen dienen. Iedereen zag er eigenlijk uit alsof ze in dat pierebad hadden gelegen, iedereen had zeker 2 kilo ballast in zijn schoenen, en toch liep iedereen zijn rondjes. Af en toe hoorde ik wel een "tsjonge wat een water" of lachend "wil je niet zo spetteren?!?", want in die linkerbocht kwam na de koploper namelijk net zoveel water omhoog als omlaag. Iedereen liep het programma uit, zeiknat, zonder mokken of morren.

Thuis gekomen moest mijn vrouw hard lachen. Een verzopen kat kwam uit de auto en deed op de mat zijn soppende schoenen uit. "Was het leuheeeeuk??" was de met cynisme doorspekte vraag aan het uitgeput uitdruipende geval. Het antwoord was :

JA!! En dat was het ook echt. Wat nou watje ?