Haagse Nieuwe
“Ze zijn er weer”. Die term verwacht je bij de nieuwe. Maar bij Haagse Nieuwe klopt dat niet. Want die is nieuw, echt nieuw. Niet nieuw terwijl het er vorig jaar en al jaren daarvoor ook al was, dus eigenlijk oud nieuws. Maar werkelijk nieuw, echt alles brand nieuw.
Nieuwe route door Den Haag. Terwijl er toch al veel routes door Den Haag zijn: voor de koets, voor protestmarsen, voor Ado fans, voor oorlogsmisdadigers, voor politici. Maar deze was er nog niet. Niet zo’n lange. Voor hardlopers, 42,2 kilometer nieuw parcours. Door mooie buitenwijken vol jaren 20 huizen, over duin en strand, langs jachten en vissersboten in de Scheveningse haven (ook bij Haagse Nieuwe is een haven betrokken), onder de pier door naar nog meer strand, door duin en groen langs Wassenaarse woonpaleizen, om dan uiteindelijk na het Haagse Bos stil te staan bij het Malieveld. Daar is dat veld geloof ik ook voor, stilstaan.
Dat was ook wel fijn na alle Haagse hellingen die slim in het parcours verwerkt waren.
Een nieuwe organisatie was er ook. Dat kon je aan alles merken. Aan de mooie nieuwe site met pagina’s en plaatjes en doorklikvelden en tekst. Zag er goed uit. Maar de lopers werden er zenuwachtig van. Die willen weten waar precies de start is, of ze kleding af kunnen geven, of ze kunnen douchen, of er verzorging onderweg is, of je kunt parkeren etc. etc. En dat willen ze in twee klikken vinden. Er kwamen af en toe wel nieuwe teksten, maar dié niet. En toen er eindelijk wat kwam hadden ze het verstopt in een nieuwsbericht. Misschien hadden we het kunnen weten: alles nieuw dus standaardinformatie is hier nieuws.
De twijfel sloeg toe bij de inschrijvers: zou dit misschien niet ál te nieuw zijn? Maar je hebt getraind en betaald dus je gaat. Natuurlijk.
Nummer halen in een theater, nieuw voor mij, best comfortabel. Tassen afgeven kon gewoon. Je kon er ook nog een sticker met je nummer op plakken als je wilde. Maar het hoefde niet want niemand keek er naar. Dag getuigt van nieuw vertrouwen in de mensheid, alleen zou ik dat volgende keer toch anders doen.
Ook bij de start een hele nieuwe aanpak: vakken naast elkaar (niet achter elkaar, want dat is oud en out) afgescheiden met hekken. En nergens een startdoek te zien. Het leidde tot nieuwe contacten met onbekende lopers die probeerden die ene loper te vinden die wél wist waar en hoe de start was.
Gelukkig kon je niet fout kiezen want elk vak leidde tot hetzelfde startgebied. Waar we met een geheel nieuw Haagse hoorngeschal werden weggeblazen door een hoorbaar Haagse meneer.
En toen werd het professioneel. Een verkeersvrij parcours afgezet met hekken en linten alsof we met 20.000 mensen waren in plaats van 900. Met geweldige verkeersregelaars die ons bloedserieus namen. En nergens een boze passant die niet wilde omrijden maar dóór het lint. Wel overal nieuwe vrijwilligers die het geweldig deden. Het enige wat je nog moest doen was lopen en genieten. En dat lukte prima.
Nieuw voor mij was ook nog wel dat ik na al dat lopen door het bos me na de finish een beetje het bos ingestuurd voelde. Start en finish liggen niet bij elkaar, ook al een nieuwtje, maar je tas is niet meegelopen. En bordjes naar de start zijn er niet. Daar loop je dan met je nummer op je buik tussen de shoppers, hier en daar vragend waar ongeveer het Spuiplein is.
Maar dat zijn allemaal kleine nieuwbakken weeffoutjes. De Vredesmarathon van Den Haag, die voortaan elk jaar op zondag na Prinsjesdag georganiseerd wordt, is een echte aanrader! Een halve marathon lopen kan ook. Maar dat is zonde hoor, dan heb je maar half zo’n mooi parcours en kun je veel minder lang genieten van al die leuke vrijwilligers.
Maar of ik dat shirt ooit zal dragen???