Bosbaan marathon 2014

Evenals vorig jaar mocht ik nu ook weer een uitnodiging ontvangen om mee te doen aan de marathon van Francis Spoelstra. Deze marathon, een afscheidsmarathon, wordt gehouden op woensdag 21 mei 2014 in het Amsterdamse Bos. Voor degenen die nog in het arbeidsproces actief zijn: zij kunnen a.s. zaterdag meedoen en wij kunnen op herhaling. Het wordt een feestje, een marathon voor vrienden en bekenden. Heel leuk, dat ik daar ook aan mag meedoen. Vorig jaar werd Francis’ marathon gehouden in de maand augustus en na 42,195 km werd er een duik genomen in het koele water van de Bosbaan. Ook dat is een buitengewone ervaring. Ergens op internet moet nog een filmpje zijn, waar we het hoofd net boven water konden houden. Francis heeft in een reeks van jaren 199 marathons op zijn palmares staan en na vandaag wil hij stoppen voordat blessures of andere ongemakken bij hem gaan toeslaan. Dit noem ik nog eens een wijs besluit. Meestal gaat men door totdat het niet meer kan en men met de harde feiten wordt geconfronteerd dat het hardloopcircuit nu echt voorbij is. Lopen zal hij altijd blijven doen, maar dan geen marathons of ultra’s meer. Gewoon kleinere loopjes of lekker trainen in de vrije natuur.

Het Amsterdamse Bos is voor mij zeker geen onbekend terrein. In mijn jeugdjaren woonde ik op de rand van stadsdeel West met Zuid – in een tijd dat het woord stadsdeel nog niet was uitgevonden. Dat moest nog worden bedacht. Het bos was voor mij dus geen verre reis. Op de fiets werd die afstand afgelegd. Een tas met voetbalschoenen en reservekleding stevig onder mijn snelbinders achter op mijn bagagedrager gebonden. Bijna elke zaterdag was ik er te vinden en daar trapten wij een balletje op de uitgestrekte grasvelden. Iedereen die daar kwam, kon meedoen. Zo speelden we wel eens met teams van zeventien tegen achttien. Maar ook van zeven tegen acht. Allemaal in verschillende sportkleding of wat daar op leek. Om even sentimenteel te doen, dat was meer dan vijftig jaar geleden. Toen noemde men het Amsterdamse Bos nog Bosplan. Het Vondelpark was nog niet overspoeld met hippies en in het Olympisch Stadion werden speedwaywedstrijd om de Gouden Helm gereden.

Nu 50 jaar na dato staan we weer in het bos. Geen voetbalschoenen, maar Asics GT-2000 aan m’n voeten. Deze stappers lopen wat beter. De andere lopers gaan natuurlijk rennen. Ik ga het traject op mijn oude vertrouwde manier snelwandelend afleggen. Slakken komen er ook is mijn visie. Al wil ik me beslist niet met een slak identificeren. Vorig jaar moesten we acht maal om de Bosbaan lopen om de marathonafstand te volbrengen. In verband met roeiwedstrijden lopen we nu een traject van iets meer dan 8,5 km. Een drietal rondjes minder dus, maar wel dezelfde afstand.

Voor we van start gaan wordt Francis in het zonnetje gezet. Hij draagt startnummer 200. Natuurlijk, want dat verwijst naar z’n 200^ste marathon. Even later heffen we het glas op deze mijlpaal. Niet veel later gaan we op pad. In eerste instantie wordt koers gezet in de richting van Boerderij Meerzicht. Daarna vervolgen we het pad langs de Ringvaart. Het is rustig op de paden. Af en toe komen we een hondenbezitter tegen die zijn hond een flinke wandeling voorschotelt. Naast de hondenbezitters zijn ook de actieve senioren op pad. Een groepje rijdt op de racefiets. Ze proberen even als wij kilometers te verslinden. Dan steken we de toegangsweg naar de Bosbaan over. Het is wel even oppassen op het voorbijrazend verkeer. We slingeren over diverse paden en het parcours is schitterend.

Op een gegeven moment passeren we aan onze linker kant een kinderbad. Hier kunnen de kinderen van de ene op de andere betonnen paal springen. Dat deed ik bijna 60 jaar geleden ook toen we een dagje met onze klas op pad gingen. Een busreis naar het Amsterdamse Bos. Dat noemde men schoolreisje. Tegenwoordig gaat men naar verre oorden. Wij naar het Amsterdamse Bos. Al snel viel ik tussen de palen midden in het water. Voor straf heb ik uren, zonder kleren, op een bankje moeten zitten, terwijl mijn klasgenootjes heerlijk aan het spelen waren. Ook dit kan tegenwoordig niet meer. Het was voor mij een persoonlijk drama en als ik op die plek terugkom, komen die herinneringen weer boven. Niet veel later krijgen we een enigszins klimmend pad. Al snel heb ik in de gaten dat het pad naar de heuvel, midden in het bos, leidt. Een peloton militairen wordt door een commandant afgeknepen. In een speedtempo draven ze de heuvel op. Willem en ik willen best het commando van hem overnemen om de groep eens te laten zien wat een echte speedmars is. Helaas scheiden onze wegen na de top. Via een kronkelend dalend pad komen we uit bij de Hockeyvelden van Hurley. En direct daarna slaan we af om over een hoog brugje te gaan. Dit is een kuitenbijter. En die mogen we in totaal vijf keer nemen. Over een lang pad keren we terug naar het startpunt. Aan dat lange pad liggen nog steeds de voetbalvelden waar ik vroeger gevoetbald heb. Vandaag staan de doelen eenzaam en verlaten op het gras. Geen mens te bekennen. Ter hoogte van het bosmuseum draaien we naar het Bosbaanrestaurant. Hier staan medewerkers van de organisatie onze rondjes en tijden te noteren.

Het is ook het punt waar we de inwendige mens kunnen versterken en daarna weer gauw door voor de tweede ronde. Weer naar Boerderij Meerzicht. De heuvel op en dat nare hoge bruggetje over. Het lijkt wel of dat brugje iedere ronde hoger wordt. Willem en ik hebben een schema van 5½ uur in gedachten. Het is beslist geen gemakkelijk parcours, maar wel wonderschoon. Rondje na rondje blijkt dat we een strak schema aanhouden. Als we het laatste rondje ingaan komt Francis even later aan de eindstreep. Zijn missie is voltooid. Z’n 200^ste marathon is dan een feit. Wij gaan nog even door en inderdaad finishen we binnen de 5½ uur. We zijn enigszins vermoeid, maar enorm tevreden. Francis hangt ons een mooie medaille met een rood lint om. Dan komt het mooiste van de hele marathon. Een duik in het water van de Bosbaan. Omdat je nooit weet of er glas op de bodem ligt, hou ik mijn sportschoenen aan. En…… het water is verrukkelijk. Niet koud, gewoon lekker. Om dan weer uit het water te komen is een andere zaak. Er is geen trapje of verhoging in de nabije omgeving te bekennen om eenvoudig uit het water te komen. Enfin, het is me toch gelukt anders was dit artikel niet geschreven.