NK Masters bij Phoenix en U-Track te Utrecht

Een dag of tien voorafgaand aan de wedstrijd sta ik bij een boekenstal op het Waterlooplein in het centrum van Amsterdam. Het is de oude Jodenbuurt waar sinds jaar en dag de straathandel in allerlei goederen plaatsvindt. Een plek waar je als je een beetje geluk hebt een koopje op de kop kan tikken. Op houten schragen liggen honderden boeken uitgestald. Geïnteresseerden lopen langs de geïmproviseerde toonbank en kijken of er nog iets van hun gading bij is. De prijzen kunnen bijna niet lager. Een mooi boek voor € 1,00 of € 2,00 is eigenlijk geen geld. Is de handelaar in een goede bui dan kan je nog afdingen ook. Voor mij gaat de eigenaar op zoek naar een serie boeken die in grote bananendozen in z’n magazijn liggen opgeslagen. Hij kent mijn voorkeur. Terwijl de handelaar de ene na de andere doos opent, tref ik in die gezellige ruimte Reinout Koperdraad aan. Een fervent hardloper van AV’23. Ondertussen maakt Reinout de man er op attent dat er weer een sportman in z’n tent is. Jawel, een snelwandelaar die graag op een atletiekbaan z’n rondjes loopt. Het kan hem geen genoeg rondjes zijn. Op het gezicht van de  boekhandelaar verschijnt een glimlach. De man blijkt een sportliefhebber te zijn. Ook kom ik daar een man in een scootmobiel tegen. Hij zegt: ‘Goh man, ik wou dat ik zo kon lopen als jij. Ik zit al 30 jaar in zo’n karretje en ik kan bijna niks meer.’ Het is voor mij een extra impuls om straks in Utrecht er tegen aan te gaan, want m’n motivatie om te presteren is momenteel niet je van het. Toch zal ik dan nog even aan de man terug denken. Enfin, niet veel later wijst de man mij twee dozen aan waar misschien iets voor mij bij is. Tien minuten later heb ik 18 boeken uitgezocht die ik graag wil hebben. Afdingen is niet nodig, want ik krijg kwantumkorting. Met in iedere hand een gevulde zware tas keer ik huiswaarts. Een onverwachte krachttraining. Tja, dan ben ik  verplicht om vanmiddag nog iets op snelheid te doen. Dan is m’n training compleet.

Samen met Harold van Beek en Cisca rijden we zondagmorgen 15 juni 2014 naar Utrecht. Op de atletiekbaan Maarschalkerweerd wordt het Nederlands Kampioenschap atletiek voor Masters gehouden. We hebben voldoende tijd ingepland voor een rustige voorbereiding. Aanmelden, omkleden, warming-up et cetera. Daarnaast is het een leuk weerzien van atleten uit andere disciplines. Omstreeks 12:00 uur staat een groep snelwandelaars op het tartan in afwachting van de start van het NK outdoor. Slechts één serie. Mannen en vrouwen, allemaal door elkaar. Vrouwen gaan voor een afstand van 3000 meter en de mannen voor 5000 meter. Sommige atleten maken een praatje. Een ander loopt nerveus heen en weer. Eentje trekt z’n shirtje recht en kijkt of z’n veters goed gestrikt zijn. Weer een ander frommelt aan z’n startnummer. Plotseling worden we opgeschrikt door de luide stem van een official. Even later krijgt ieder een plaatsje op de baan aangewezen. Keurig naast elkaar. De een is tevreden met die plek en een ander iets minder tevreden. Hij zal het er toch mee moeten doen. Dan is het de beurt aan de starter en na een schel geluid is de wedstrijd in volle gang. Er wordt gestreden in diverse categorieën. De ene categorie is beter bezet dan de ander. Maar er moet wel een podiumplaats en een medaillelimiet behaald worden om in aanmerking te komen voor een heuse plak. En natuurlijk die felbegeerde titel.

In mijn categorie voel ik me moederziel alleen. M’n grootste tegenstander, tja dat ben ikzelf. Zo voel ik dat. Na de start probeer ik aansluiting te vinden bij diegene die voor mij een goed tempo heeft. Gedurende de eerste paar rondjes probeer ik het tempo hoog te houden. Die zitten dan in de knip. Gaat dat allemaal naar wens, dan gaan we gewoon door. Althans zover het kan. Maar als ik in het begin te snel van start ga, dan is de kans groot dat ik dat straks terug betaal met een flinke tijdverlies. Oppassen dus. De eerste kilometer gaat helemaal naar wens. Een aansluiting met snellere atleten hoef ik niet tot stand te brengen. Zij strijden in een andere categorie. Het kampioenschap is namelijk verdeeld over 9 categorieën, inclusief de vrouwenwedstrijd. Wel ben ik steeds met mezelf bezig. Zo spookt door m’n hoofd: ‘let op je techniek. Rechtop lopen en armen langs je lichaam zwaaien. Denk aan je ademhaling en op de kniestrekking.’ Ongemerkt gaan de rondjes voorbij. De weersomstandigheden zijn goed een flauw zonnetje en een heerlijke temperatuur. Ook de tweede en derde kilometer verlopen naar wens. Er is voor mij geen tijdsdruk. Iedereen vecht voor wat ie waard is. Het is een leuke wedstrijd. Ook voor de toeschouwers. Alleen de spelregels die zijn de meeste toeschouwers onbekend. Dat maakt deze sport tot een ridicule bezigheid. Nou ja, dat vinden zij. Ik blijf doorgaan en kijk ieder rondje naar de klok. Tenminste als ik daar op dat moment aan denk. Voorlopig draait het lekker. Het gaat me gemakkelijk af; iets wat ik niet had verwacht. Ook tel ik de afgelegde rondjes. Zo kom ik steeds dichter bij de eindstreep. Stap voor stap bereik ik mijn beoogde doel.

De vrouwenwedstrijd is na 3000 meter beëindigd. De mannen gaan nog even door. Twee atleten hebben inmiddels de pijp aan Maarten gegeven en een andere atleet mag ook de baan verlaten. Die heeft drie rode kaarten op zak en mag het volgend jaar weer proberen. Richard Leijenaar is de leider in de wedstrijd. Hij stevent als eerste op de eindstreep af. In de laatste kilometer kijk ik naar m’n rode sportschoenen. Hoe langer ik er naar kijk, hoe roder de kleur van m’n schoenen lijkt te worden. Zo af en toe finisht er een atleet. Een ander mag nog een of twee rondjes doen. Zelf doe ik geen enkele poging om nog sneller te gaan. Er staat voor mij geen rode kaart op het bord en de limiet is ruimschoots te behalen. Mijn gedachten gaan even terug naar de man in de scootmobiel. Wat zou hij graag mee hebben gedaan. Ach, hij zal het evenement wel vergeten zijn. Dan is het mijn beurt om de eindstreep te betreden. Ik doe dat na 31:09.75. Een tijd waar ik eigenlijk niet mee naar huis wil gaan. Maar, het is wel een titel bij de AOW-klasse. Vadertje Drees zou trots op me zijn. Misschien ben ik dat ook wel na een paar dagen. Anders moet ik meer gaan trainen en de motivatie in de sport proberen terug te vinden.

Voor de uitslag van de wedstrijd verwijs ik naar de websites:

http://www.tigch.nl/snelwandelen/index_2014.htm, http://www.nkmasters.nl/Uitslagen