Uit de bestuurskamer, 21 november 2014

de waterpost
Het is al weer een maand geleden dat meer dan 80 vrijwilligers van AV’23 zich ‘s morgens vroeg bij Gerard Lijnzaad meldden om de hele dag aan het werk te gaan voor de Amsterdam Marathon. Een klein ploegje startte al om zes uur in de ochtend met het ophangen van de reclamedoeken langs het parcours. De overgrote meerderheid werd ingezet om onze waterpost bij het 30 kilometerpunt te bemannen. Opvallend was dat zowel pupillen als “supermasters” zich hadden aangemeld. Een gezellige mix. Dankzij het nieuwe vrijwilligers-systeem (verplicht verenigingswerk) was het dit jaar geen probleem om voldoende vrijwilligers te krijgen. Er moesten zelfs een aantal ervaren vrijwilligers worden teleurgesteld. Voor volgend jaar staan ze alvast genoteerd.
Ik probeer er al een tijdje achter te komen waarom uitgerekend dit vrijwilligerswerk zo razend populair is bij onze leden. Is het de faam van de Amsterdam Marathon, waarvan dan een beetje afstraalt op de vrijwilligers, zijn het de gratis bananen die de hele dag gegeten kunnen worden of is het toch gewoon de gezelligheid van een hele dag met je loopvrienden en clubgenoten bij elkaar zijn? Een kwaadaardig stemmetje diep in mij zegt, dat het de vrijwilligers natuurlijk op de eerste plaats gaat om het coole loopjack en het t-shirt dat alle vrijwilligers door de marathon-organisatie krijgen uitgereikt. “Bij aanmelding graag je kledingmaten opgeven”. In ieder geval is onze penningmeester heel blij met dit enthousiasme want het levert ons jaarlijks een behoorlijke bom duiten op in de vorm van een vergoeding door de marathon-organisatie.

de ledenvergadering
Donderdagavond 30 oktober was er een algemene ledenvergadering. Er waren ongeveer 15 mensen aanwezig. Dat was wel erg weinig. Het voordeel was dat we al om tien uur klaar waren.
Traditioneel is de najaars-vergadering vooral bedoeld om de verenigingsbegroting voor het komend jaar vast te stellen. Daarnaast hebben we het ook gehad over de relatie tussen Jeugdbestuur en technische commissie, ontwikkelingen bij de loopgroepen en het aanstellen van een vertrouwenspersoon. Maar het hoogtepunt kwam pas nadat de vergadering was gesloten. Bij wijze van experiment  had het bestuur besloten om de deelnemers aan de ALV te fêteren op een gratis drankje en allerlei lekkere hapjes van Meer-catering. Dat viel in goede aarde. Nog nooit eerder bleven zoveel mensen na afloop van de vergadering gezellig hangen. Pas ver na twaalven kon de kantine afgesloten worden.
We moeten natuurlijk wel uitkijken voor het “marathon-effect” zegt het boze mannetje in mij. “De volgende keer stroomt de kantine vol met hongerige leden, die het gebeuzel van een ALV voor lief nemen, om zich daarna tegoed te doen aan alle gratis lekkernijen”. Overigens helemaal niet zo’n gek idee van mijn boze mannetje.

atletische velden
“Athletic Champs” of (vrij vertaald) “Atletische Velden” zo heet het door de Atletiekunie ontwikkelde programma voor pupillenatletiek nieuwe stijl. Het is mij volslagen duister waarom ze het zo hebben genoemd. Maar dat doet niet af aan de goede bedoelingen: de atletieksport aantrekkelijker maken voor jonge kinderen mede door de wedstrijden te beperken tot maximaal drie uur. Er is door de atletiekunie een geheel nieuw vocabulaire ontwikkeld met nieuwe spelregels, nieuwe meetmethoden en nieuwe materialen. Alles afgestemd op de wensen en mogelijkheden van het jonge kind, de bevordering van samenwerking binnen teams en het bereiken van een hogere doorloopsnelheid.
Al een paar jaar is de Atletiekunie bezig dit programma over Nederland uit te rollen. En met succes. In grote delen van het land wordt de pupillencompetitie volgens dit nieuwe systeem gestreden (niet “gespeeld”, want het blijven echte wedstrijden).
Merkwaardig is, dat het in de grote steden nog niet zo erg wil aanslaan. Zijn stadsmensen conservatiever of individualistischer? Of schrikt men terug voor de complexiteit van het invoeren van dit nieuwe systeem? Er moeten wel nieuwe materialen worden aangeschaft, nieuwe jury-leden worden geworven en/of bijgeschoold, trainingen worden aangepast en extra vrijwilligers worden geworven om tijdens wedstrijden te assisteren. Hoe dan ook, het is tot nu toe niet gelukt om zelfs maar een kennismakingswedstrijd in de regio Amsterdam te organiseren. En dat is jammer. Ik ben echt bang dat we op deze manier de boot gaan missen. Overal elders wordt het positieve effect van het nieuwe systeem zichtbaar door extra instroom van pupillen en doordat wedstrijden niet meer de hele dag duren. Er wordt druk gebruik gemaakt van de nu nog bestaande subsidieregeling voor het aanschaffen van nieuwe materialen. Ook is het mogelijk om een container met alle materialen van de Atletiekunie te lenen (kosteloos).
Tijdens ons laatste overleg op 10 november hebben de voorzitters van de atletiekverenigingen in de regio Amsterdam afgesproken om binnen ieders vereniging nog eens goed na te gaan wat die weerstanden nou eigenlijk zijn en hoe die overwonnen kunnen worden. Misschien moet de naam wel veranderd worden in Athletic Cities?

hammerwerfen
Applaus voor mezelf! Een paar weken geleden heb ik een persoonlijk record (PR) gevestigd bij het kogelslingeren en vorige week bij het kogelstoten. Dat kan je zomaar overkomen tijdens zo’n maandagavondtraining van Frits van Buuren. Ik kan het iedereen aanraden. Het is een gezellig onderonsje voor masters en een enkele senioratleet. Ook voor hardlopers, zoals ik, is alle ruimte. Het begint op een hoogst beschaafde tijd (acht uur) en Frits heeft het eerste half uur geheel ingeruimd voor warming-up en spierversterkende oefeningen. Daarna volgt een halfuurtje werptechniek, afwisselend met de speer, discus, kogel of “hammer”. Tot besluit kan ieder zich uitleven in het werpen. Althans, in zoverre Frits dat verantwoord vindt. Alles draait bij hem om het voorkomen van blessures en het bewaken van de veiligheid. Het aardige is dat je ongemerkt ook nog de fijne kneepjes van het werpen leert. Een heel bijzondere ervaring!