interviews en columns

door Irene van Wijk

door Ewald EngelenTwee jaar geleden heb ik een abonnement op De Volkskrant genomen. Ik werkte toen in Den Haag bij de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) aan een rapport over de Nederlandse verzorgingsstaat en dacht dat De Volkskrant een goede ochtendlijke bron zou zijn voor het volgen van politieke verwikkelingen. En daarnaast is het natuurlijk gewoon lekker om ’s morgens bij je koffie en je boterhammen met Nutella deelgenoot te worden van het wereldnieuws. Ik heb altijd geweten dat een abonnement op De Volkskrant zou betekenen dat je ook een deeltijd-abonnement op de Viva zou krijgen, maar dat nam ik op de koop toe.

door Kees ElsingaWat hieronder staat, is geschreven door een verstokte Alfa. Mijn laatste natuurkundeles dateert van 1972 en wiskunde behoort niet tot mijn eindexamenpakket.

door Marco grootAl meer dan 2 jaar heb ik me niet meer laten zien op de baan. Snowboarden liet achilles zijn reputatie waarmaken. Licht beschadigd maakte ik destijds het seizoen af en won mijn eerste en laatste hardloopprijs ooit: de AV23 OLK. Ik liep best lekker, was zeker niet de snelste, maar mijn meer capabele leeftijdgenoten hadden allemaal last van blessures en pijntjes of waren gewoon afwezig. Ik liep alleen nog maar pijnlijke wedstrijdjes en trainde niet meer, dat deed te veel pijn. Na dat seizoen heb ik toch maar eens een fysio opgezocht en de vervangende sporten getest. Zwemmen. Werd ik niet echt heel blij van. Enorme scholen bejaarde walvissen in het zwembad. Die waren ook helemaal niet blij met mij, zwaar gerrtiteerd door mijn spastische gespartel. Fietsen dan, het volgende alternatief. Kost veeeeel te veel tijd om het bevredigingsniveau te bereiken wat met lopen in minder dan een uur al kan. Schaatsen of skeeleren Dan? Ik ben letterlijk bang voor scherpe schaatsen en hard ijs. Voor vermogen skeelers gekocht en vervolgens weer weggegeven. Waarom? Nou kijk, hoogmoed komt voor de val …… letterlijk. Hard rijden is makkelijk en superleuk, maar als remmen iedere keer een stukje vel van je knieen kost …..tja.

door Theo DanesHet was een zelfmoordpoging van Kareltje. Dat leek de enige juiste conclusie. Zijn wanhopige gespartel op de koude vloer had mijn vriendin Jacquemijne midden in de nacht wakker gemaakt. Ze was van streek, maar had de goudvis resoluut met een tissue weer naar zijn dakloze glazen huisje verplaatst. Kareltje en Pjotr zijn weer een vredig duo als vanouds. Maar de bazin is van slag: ‘Waarom zou hij dat doen? Straks doet ie het weer Theo. Stel je voor dat we hier niet waren vannacht. Ik kan echt niet rustig slapen nu.’ Zucht, dat heb ik weer: om kwart over vijf een suïcidale goudvis en een paranoia vriendin.

door Kees Elsinga