Diemercross – zonder heuvels…

door Siem Goede

De door AV’23 georganiseerde cross in het Diemerbos is een cross zonder heuvels. Het zal mij benieuwen.
Bij de ingang van het bos is een gezellig tentenkamp ingericht waar we onze startnummers ophalen. De start is op een mooie zonnige laan met hoge bomen, waar de wind fris over een speelweide waait. De fanfare van Diemen zorgt voor een vrolijk deuntje.
Na de start gaat het parcours over gladde paden, met tegenwind, dat wel. Het lijkt meer op een wegwedstrijd dan op een cross. Langs de kant staat een enthousiast publiek de lopers aan te moedigen.
Maar dan moet iedereen over een slootje springen en verdwijnen de mooie grote bomen. Het parcours gaat nu over een smal kronkelpad tussen struikgewas. Het Diemerbos laat zijn grimmige gezicht zien.
De ondergrond bestaat vooral uit modder, heel veel soorten modder; natte modder met plassen, gras waar modder onder zit, zuigende modder, modder met diepe gaten er onder, schuin aflopende kanten met modder bedekt, harde ondergrond met een glibberlaag, modderslootjes die met gras bedekt zijn, gras dat in doordrenkte modder blijkt te wortelen, modder bedekt met herfstbladeren.
Het struikgewas wijkt soms voor braamstruiken, die weer overgaan in boompjes met takken op ooghoogte. De verschillende combinaties van modderige ondergrond en venijnige begroeiing gaan kilometers door. Heel af en toe dringen flarden van de fanfaremuziek tot dit deel van het bos door. Meestal hoor ik alleen het gehijg en gespetter van Peter en Ernst, met wie ik een verbeten strijd lever. Als we het struikgewas eindelijk hebben verlaten en weer tussen de hoge bomen lopen, voert het parcours ons over de speelweide, de zon is inmiddels verdwenen en nu blijkt ook deze weide vele vormen van modder, hobbels en geglibber voor ons in petto te hebben.
Eindelijk komen we weer op het laantje waar nu een eindsprint kan worden ingezet.
De Diemercross, geen heuveltjes, maar wel een echte cross.