Eerste Diemercross

Vorig jaar is AV’23 begonnen met het organiseren van een cross voor de jeugd in het eveneens jeugdige Diemerbos. Na enthousiaste berichten heeft de organisatie besloten de jeugdcross uit te breiden, waardoor nu voor ieder, jong en oud, de eerste Diemercross zondag 26 februari ’12 op het programma staat. Naast de jeugdcross over 1,8 km, is er de Gaaspcross over 4,5 km en de Veeneikcross over een afstand van 8,1 km.

Een poosje geleden kwam ik in het bezit van een mooi handig kleurenfoldertje met de aankondiging van deze wedstrijd. Een wedstrijd die AV’23 organiseert in samenwerking met Staatsbosbeheer en de gemeente Diemen. Het foldertje heb ik meteen boven op m’n bureaublad gelegd zodat ik dit evenement niet zal vergeten. Ook een aantekening in mijn agenda moet me aan het sportieve evenement herinneren. Nou, dat is gelukt, want op de betreffende zondag mag ik net als alle andere deelnemers door de modder baggeren.

Zo’n drie kwartier voor aanvang wandel ik met Cisca naar de ingang van het Diemerbos aan de Muiderstraatweg. Lang geleden snelden hier per minuut talloze auto’s voorbij, toen de ringweg rond Diemen nog niet bestond. Op het inmiddels tot modder getransformeerde grasveld staat een tent waar de deelnemers zich kunnen inschrijven voor een van de wedstrijden. Ook een grote wagen van de brandweer en een soort koek en zopie deelt het terrein. Als ik in het bezit ben van m’n startnummer tref ik Johan Staal en Jan Ronday van RTV Diemen. Beide heren waren evenals ik jaren geleden werkzaam in de financiële wereld bij een groot bankbedrijf. Leuk ze te ontmoeten in een andere hoedanigheid. Johan laat de camera draaien en Jan vraagt mij of ik de cross snelwandelend of hardlopend ga afleggen. Mijn bedoeling is rennend. Even andere spieren gebruiken en genieten van alles om me heen. Maar je weet het nooit. Een mens kan heel veranderlijk zijn.

Op het asfaltpad naast het start- en finishdoek luistert het Diemense dweilorkest ‘De Neuteblazers’ het festijn met vrolijke noten op. De jeugd gaat om 11:30 uur van start. De jongens en meisjes staan te trappelen in afwachting van het startschot. Na de knal stuiven ze als volleerde atleten weg. Het blijft een prachtig beeld om die kleintjes te zien rennen. Niet veel later komen de eersten, met een grimas op het gezicht, weer terug. De 1,8 km zit er voor hun bijna op. Er wordt door een ieder voor een goed plekje in het klassement gestreden. En zo moet het ook. Dit is de toekomst, dat moet iedereen beseffen.

Een half uur later gaan de atleten van de Gaaspcross en de Veeneikcross gezamenlijk van start. Zoals gewoonlijk ga ik bij dit soort evenementen helemaal achteraan staan. Niet in de verdrukking en geen duw- en trekwerk. Het duurt even voordat iedereen over de startstreep is en dat de wedstrijd is begonnen. Weldra lopen we over de smalle paden van het Diemerbos. Eigenlijk heb ik me behoorlijk vergist in de startopstelling. Ik bevind me helemaal in de verdrukking en kan geen kant op. Het gehele pad is ingenomen door hardlopers. Ook al gaat menigeen niet zo heel erg snel. Ik kan niet rennen en ga daarom maar snelwandelen. Ook snelwandelend is het lopen met de rem erop. Maar het geeft niet, het is gewoon genieten met volle teugen.

Na verloop van tijd valt de groep uit elkaar en er ontstaat een lang lint van deelnemers. Daardoor komt er voor mij ook ruimte en langzaam begin ik aan een opmars. In de blubber is het moeilijk om de knieën optimaal te strekken. Lekker baggeren of ploeteren door de prut. Wel moet je alert zijn om niet onderuit te gaan. Een blessure is snel opgelopen door een onverwachtse beweging. Plotseling is er een file midden op het pad. Een atleet heeft z’n sportschoen verloren en het schoeisel is in de prut blijven steken. Door de zwaartekracht gaat het lichaam van de atleet verder en een volgende stap betekent een nat pootje. Als de pechvogel z’n sportschoen uit de modder heeft getrokken en vastgebonden kan ook hij verder met z’n missie.

{quote}door de zwaartekracht gaat het lichaam van de atleet verder{/quote}

Op de splitsing van de 4,5 en 8,1 km staat een medewerker de sporters de juiste richting aan te geven. Het modderpad dat ik aanvankelijk had gevreesd is inderdaad in de cross opgenomen. De marsleider kon dit pad onmogelijk aan de deelnemers voorbij laten gaan. Jawel, dit is toch prachtig. Hiervoor kom je naar de Diemercross. Dan horen we de geluiden van het dweilorkest steeds sterker worden. Dit betekent dat de finish nabij is. Over een houten brugje bereiken we het lange pad naar het eindpunt. Het finishdoek hangt op geringe afstand. De ondergrond is hier stevig waardoor m’n techniek beter tot uiting komt. Dan passeer ik de eindstreep. Een actie die menigeen al eerder heeft gedaan. Bij een tafel krijg ik een appel of een banaan, een drankje en een geelgroene muts met de tekst: ‘wonenindiemen.nl’. Zo’n reflecterend hoofddeksel waar je ogen pijn van doen. Maar, heel erg functioneel is als je aan het sporten bent.

De Neuteblazers hebben hun repertoire nog niet afgewerkt en blijven spelen totdat iedereen de eindstreep heeft bereikt. Enkele meters voorbij de meet staan Johan en Jan. Beide mannen zijn benieuwd in mijn verhaal. Het was toch snelwandelen, merkt Johan op. Ik kan en mag het niet tegen spreken. Een mens blijft veranderlijk. Maar de Diemercross is een aanrader, een topper in een mooie omgeving. Iedereen die aan dit evenement heeft meegewerkt om het te doen slagen, van harte bedankt. En volgend jaar hoop ik als versgebakken AOW-er van de partij te zijn.