Gevallen vrouw
Na wat schijnbewegingen in voorgaande jaren werd het nu een feit. Als eerbetoon aan 50 jaar Geline. De jubilaresse ging eindelijk die geweldige Berlijnervaring uit 2004 herhalen. En wij met haar.
De start was al veelbelovend: de trein was beduidend sneller dan toen. De lijven hadden wat meer vlieguren, maar de geesten waren nog minstens even jong. En de moed goed.
Berlijn was er met de jaren alleen maar mooier op geworden. Wij iets minder maar dat maakte haar niet uit. Ze verleidde ons om uren rond te dwalen, als een Sirene die ons afleidde van ons doel: een goede loop.
Ach, met die loop kon eigenlijk niets mis. Duits degelijke organisatie, brede lanen, uitstekende verzorging, opzwepend publiek en muziek in alle stijlen van de regenboog. En zelfs het weer feestte mee.
Speciaal voor Geline lieten ze ook nog eens honderden feestballonnen los boven de duizenden in de startvakken. Waarop twee keer zoveel handen voor haar ging klappen. Dat kan nooit voor die Kenianen voorin geweest zijn want die waren toen al hard weggerend.
Tegenwoordig kun je lekker lang genieten van een start. Vroeger moest je gelijk in actie komen maar nu kun je gewoon nog minutenlang doorkletsen met je Deense buurman en zijn zoon. Aan wie je vertelt dat Berlijn zo’n goede gelegenheid is om een pr te lopen. Vanwege de brede lanen en goede organisatie. Ik weet dat ik niet mag liegen maar ik wist het echt niet.
Niet dat er tegenwoordig enige losheid in de organisatie is geslopen. Niet dat daarom het startvak, waarin ik in theorie de langzaamste zou moeten zijn, vol zit met dikbillen en andere sjokkers. Niet dat je daarom de hele godganse route moet inhouden, manoeuvreren en versnellen om langs de tragere blokkadelopers heen te komen. Niet dat water halen in die drukte nog een hele tactische operatie is.
Wat nou Berlijn? We herkennen je niet meer! De rest is er nog allemaal, van big bands, tot rock chicks en eenzame drummers aan toe. Geloven ze te veel op blauwe ogen die zeggen dat ze nu echt in startvak 3:30 thuishoren na hun marathon in 4:45? Omdat ze zo goed hebben getraind? Geloven ze dat nette mensen echt niet over de lage hekken rond het startvak zullen stappen? Omdat marathonlopers per definitie nette mensen zijn? Of willen ze gewoon niet meer discrimineren?
We kunnen niets bewijzen maar we waren wel allemaal langzamer dan voor-niet-zo-lang-geleden-heen. Omdat, op een paar Kenianen na, iedereen dezelfde loop-condities had waren de relatieve resultaten overigens helemaal nog niet zo slecht. Zo liep Astrid naar een 4e plaats in haar leeftijdscategorie! En Lucas en Albert nog even een clubrecord.
Geline kwam in een onverwacht snelle tijd naar Q, het afspreekpunt voor de groep. Lopend. Voorzien van meer textiel dan waar ze mee vertrokken was. Roomwit met een toefje rood en om haar knie. Gewoon omvergelopen door een vandaal in het zwart. Een hit and run: de misdadiger die het loopfeest van Geline in één keer van een marathon terugbracht tot een duurloopje, liet Geline achter op het asfalt. Ze perste er daarna vrouwmoedig nog 8 extra pijnlijke kilometers uit maar toen was het op. Ze heeft nog wel wat nieuwe knie-blessurevrienden gemaakt in de U-bahn maar dat is een schrale troost. Daar krijg je geen medaille mee. Onze medailles kregen er een rouwrandje van.
Maar Geline is een kanjer. En een doorzetter. En Berlijn een wat exotische duurloop in de voorbereiding op een echte najaarsmarathon. Als de knie meezit in Amsterdam. En anders op Terschelling. Dus wie dit leest zegt het voort: Geline komt er aan en wij klappen en schreeuwen haar die marathon door. Ze houdt het spannend door ons niet meteen te geven wat we willen. Maar hij komt nu snel: de marathonfinish van onze gevallen vrouw. En daar gaan we van genieten.