Held voor één dag
Thomas is al bijna een decennium mijn beste vriend. We hebben elkaar via mijn vrouw ontmoet en gaan sindsdien heel veel met elkaar om. Thomas is eigenlijk een beetje wat ik stiekem wil zijn: jong, populair en erg relaxed. Hij is nooit gehaast, zijn redenatie is dat wat het ook is, het gebeurd toch wel. Hij is lang, slank en ziet er afgetraind uit, terwijl hij zich soms volledig te buiten kan gaan aan alle soorten junkfood en zelden beweegt. Hij is mateloos populair bij de dames vooral vanwege zijn zachtaardige karakter en ze staan dan ook met regelmaat bij hem op de stoep. Een vaste vriendin heeft hij niet, mijn vrouw is eigenlijk de enige die hij goed genoeg vindt maar die is voor zijn fantasieën onbereikbaar. Hij heeft weinig ambities maar zit vol interesses waarin hij zich urenlang kan verdiepen. Actieve sporten horen helaas niet tot die interesses. Daar waar ik overloop van de bewegingsenergie houdt Thomas slechts van behendigheidssporten als autorijden, skiën en hele of halve kroegsporten als darten, kaarten, biljarten en een beetje tafeltennissen of zo. Ik moet rennen, fietsen, zwemmen desnoods voetballen, Thomas wil daar niets van weten.
Hij is tijdens mijn vele voetbaljaren een keer met me mee geweest om toch eens een poging te doen onze nationale sport te beoefenen maar vroeg al na 20 minuten grassprieten tellen of ie alsjeblieft vervangen mocht worden. Ondanks al deze relaxte passiviteit heb ik hem recent toch een keer weten mee te slepen naar een atletiekmanifestatie waar we met een heleboel mensen tegelijk alles een keer mochten proberen. Zoals altijd was de uiterst ontspannen houding wederom debet aan feit dat al zijn prestaties gemiddeld waren. Zelf vond ie het allemaal wel prima, de focus was vooral op gezelligheid en de dames. Daar was hij stiekem weer plannen voor het weekend aan het voorbereiden. Het afsluitende evenement was de 400 meter, veel te lang volgens hem want je kon er moe van worden en gaan zweten. In een poging iets van enthousiasme op te wekken heb ik hem zo geanimeerd mogelijk uitgelegd hoe de opbouw werkt van dat rondje rennen. Gewoon iedere 100 meter een versnelling hoger, van z’n 1 naar z’n 4 in 400 meter en als het kan nog effe doorschakelen naar 5 in de laatste 50 meter. Vooruit dan maar, een keertje knallen was het compromis. Er waren te veel deelnemers dus er werden verschillende heats gelopen zonder banen. Thomas startte in de derde heat. Na het startschot werd er flink geduwd en tot mijn verbazing liep mijn beste vriend op kop met 2 anderen. Hoewel het steeds harder ging loste hij zowaar zijn belofte in om een keer te knallen en te zweten en hij bleef zowaar bij de 2 fanaten. Na 200 meter ging de derde versnelling aan en nam hij voorzichtig de kop over. Verbaasd over zijn enthousiasme schreeuwde ik “KOM OP THOOOMAS en door de laatste bocht heen had hij nog slechts een loper in zijn kielzog. Deze enkelbijter was echter door zijn reserves heen, verzuurde totaal, ging door zijn hoeven en horizontaal op het tartan. Op de tribune werd “THOMAS THOMAS”gescandeerd en al zwaaiend met een grote glimlach op zijn gezicht finishte hij met 50/60 meter voorsprong op de rest van het veld.
Thomas had de schoolwedstrijd gewonnen en de beste tijd gelopen in zijn categorie : 9-12 jaar, 91 seconden. Thomas is mijn zoon, 9 jaar oud. Ik heb ondanks al mijn vele kilometers trainen nog nooit iets gewonnen en dat zal zeer waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Hij doet een keer mee en wint direct…….…met groot gemak.
Even heeft hij overwogen actief lid van AV23 te worden. Maar nee, Thomas heeft toch besloten op zijn hoogtepunt te stoppen. Eigenlijk had ik niets anders verwacht.