Het geluk van een geblesseerde knie
De paniek is groot. Auto`s van de brandweer, politie, officials en ziekenwagens rijden af en vooral aan. Op 700 meter voor de finish eindigt de Boston Marathon voor mij en duizenden andere lopers in een vastgelopen file. Al snel verspreidt zich het nieuws dat er twee explosies bij de finish zijn geweest. Direct roept dat zorgen op over Erin, bij wie ik logeer, die daar op de tribune zit.
Het publiek bij de Boston Marathon is fantastisch. Mensen bieden meteen hun mobiele telefoon aan om familie en bekenden te laten weten dat jij veilig bent. Anderen lopen met kannen en bekers water voor de dorstige lopers of vuilniszakken voor de warmte rond. Zelf krijg ik de associatie met de aanslag van Breivik in Noorwegen. Er wordt namelijk op dat moment nog gesproken over twee kleine explosies, waarbij een kind gewond is geraakt. Maar hier staan nu duizenden lopers op elkaar gepakt. Wat als de echte aanslag nu zal komen?
Het schijnt andere lopers niet bezig te houden. Een oudere loopster had bij Wellesley een aantal scherpschutters ontwaard (die bij de MNY tegenwoordig altijd op de daken staan), en vraagt zich af of "men wat vermoed had". Even doet zich een ironisch moment voor als twee soldaten van de US army met volle bepakking zich strompelend door de menigte hun weg banen. Tijdens de loop was ik ze zo’ n 45 minuten eerder gepasseerd.
Na anderhalf uur wachten kunnen de lopers wandelend hun weg vervolgen om afgegeven kledingzakken op te halen bij de bussen die het transport hebben verzorgd. Het finishgebied is afgezet en vele lopers zijn bezorgd over hoe hun gezinsleden en vrienden het maken.
Volgens de website zou mijn verwachte aankomsttijd 4.24 zijn geweest. Mijn doel was dit keer het uitlopen van de marathon, omdat ik een knieblessure heb. De Boston Marathon is bijna een nachtmerrie geworden. Eerst was er de hindernis om de kwalificatietijd te lopen, dan kijken of de inschrijving in september lukt, vervolgens zit die race bijna acht maanden in je hoofd, komt in februari een heftige knieblessure waardoor de voorbereiding strandde, en bleek bij aankomst op het vliegveld mijn bagage zoek. Natuurlijk had ik mijn loopschoenen in het vliegtuig aan, een atletiekshirt en -short in de handbagage… maar toch. Alles is terecht gekomen, maar of de duvel er mee speelt: mijn kledingzak was zoek bij de afgifte na de marathon. Uiteindelijk ook weer gevonden. Elders opgeslagen omdat ik bij de snelle starters van de "3rd wave" zat en door die knie veel later dan verwacht binnenkwam. Voor of tijdens de aanslag lag in de lijn van de verwachtingen. "Je hebt een engel op je schouder" mailt mijn vrouw Dineke.
Als een van de laatste lopers kan ik de grotendeels afgezette binnenstad verlaten… maar hoe? Bussen rijden niet, de metrostations zijn afgesloten, taxi’ s bezet. Maar ergens langs de weg tref ik een vrouw die hongerige lopers voorziet van koek en heel bedreven is in het aanhouden van taxi’s. Mijn chauffeur… hoe kan het ook anders: een Ethiopiër, die mij in ras tempo naar huis brengt.