Mathilde’s vuurdoop

Of Mathilde mag komen logeren in het weekeinde. Ik vind het prima, en vraag Valentina hoe het dan met de Middenmeerloop gaat? De oplossing is simpel: ook Mathilde loopt mee. Ik houd mijn hart vast. Mathilde is een kop groter dan Valentina en veel beweeglijker. Als ze een boom ziet, klimt ze er in, ze voetbalt met de jongens op school en op haar fiets haalt ze de raarste capriolen uit. Ik hoop maar dat ze Valentina niet zal verslaan. Valentina zit al jaren op atletiek en loopt regelmatig wedstrijden, meestal aan de achterkant van het peloton.

Mijn opluchting is groot als de meisjes gaan inlopen. De benen van Mathilde bewegen niet alleen naar voren en achteren, maar maken ook een vreemde zijwaartse beweging. Haar slungelige lijf slingert alle kanten op en haar armen wapperen langs haar lichaam. Dat wordt niets met Mathilde, denk ik opgelucht. En dan herinner ik me weer dat de achtjarige Mathilde nog steeds geen zwemdiploma heeft, al eens een gebroken arm heeft gehad en meestal pleisters op haar knieën heeft. Ze is wel beweeglijk, maar niet gecoördineerd.

Ik moedig de meisjes aan bij de start en ga daarna op de uitkijk staan, enkele honderden meters van de finish. Na enige tijd zie ik Valentina aan komen lopen, ditmaal midden in het peloton. Ze loopt goed door en is toch ook ontspannen. Van Mathilde geen spoor. Steeds kleiner worden de kinderen die passeren. Tot ik het blonde koppie van Mathilde ver boven de andere kinderen zie uitsteken. Ze loopt aan de hand van een mij onbekende vrouw. Ik loop ze tegemoet, bedank de aardige moeder een geef Mathilde een hand. “Je bent er bijna” moedig ik haar aan. Ze kijkt me aan met tranen in haar ogen en gaat wandelen. “Ik heb zo’n pijn” zegt ze en de tranen biggelen nu over haar wangen. Ze wijst op haar zij. Ik krijg medelijden met haar, is het niet teveel gevraagd? Zomaar 1923 meter hardlopen, en dan nog ongetraind! Ik denk aan al het verdriet dat ze al heeft meegemaakt. Dat ze haar moeder verloor toen ze vier jaar was. Dat ze bleef zitten in groep drie en dat ze nu in een groep zit waar ze nauwelijks vriendinnetjes of vriendjes heeft. En dan nu weer dit! Toch moedig ik haar aan om door te gaan. Hardlopend over de finish gaan geeft haar vast een kick! Ze zet nog een keer aan en sloft uitgeput en met hangend hoofd de finishlijn over.

Nog geen kwartier laten hobbelen de vriendinnen alweer over het veld. Mathilde lacht, terwijl Valentina haar het atletiekveld laat zien.

Later die dag zien we het woord VUURDOOP op een poster staan. Wat dat is, wil Valentina weten. Ik kijk naar Mathilde, geef haar een knipoog en leg uit dat Mathilde vandaag haar vuurdoop heeft gehad.