Natuuruitje
Vorige week waren we in Rhenen. Daar organiseren ze jaarlijks een uitje in de natuur voor 100 gasten. Dat vond de natuur dit jaar ook een goed idee dus had ze haar mooiste weer aangezet.
Het begint vrij traditioneel, maar heel gastvrij, met koffie en cake. Gewoon binnen trouwens, wat best lekker was, want de natuur heeft in deze tijd van het jaar nog wel even tijd nodig om op gang te komen. Een mooie gelegenheid om te kijken of er nog bekenden onder die 98 zaten. Ik zag er twee. Een had me zelfs gefacebookbericht, maar ik, als facebookanalfabeet, heb dat bericht nog steeds nergens gevonden.
Zesennegentig kansen op nieuwe kennissen dus. En naast natuur, biedt het uitje daar alle gelegenheid voor. Nou is zesennegentig wat veel, dus om het overzichtelijk te houden maken ze vier groepen die samen op pad gaan. De eerste buitenactie is trouwens een huzarenstukje waarbij ze alle 100, plus de gastheren op één foto zetten. Als je nog weet wat je toen aan had, vindt je jezelf er later nog op terug ook.
En dan worden de groepjes een voor een het bos ingestuurd. Mét een paar gastheren, dus verdwalen hoeft niet.
Opletten ook niet want je mag blind achter de gastheer aan. Hoewel een beetje kijken toch handig is want het blijft natuur: daar zitten kuilen in, vaak afgevuld met modder, en boomwortels die eerst naar boven gegroeid waren voordat ze er achter kwamen dat beneden toch meer voedsel te vinden was.
Daar gingen we, van de eenzame eik naar de opdringende brem-gang, van de dichte dennenbossen naar het weidse uitzicht over het Rijndal, van de statige beukenlanen naar de losgeslagen kreupelbosjes. Omhoog en omlaag (want vlak hebben ze daar niet in die natuur), langs landhuizen en om kastelen. En dwars tussen de grote grazers en wilde paarden door. Met altijd een gastheer in de buurt om uitleg te geven.
Ze hadden ook een hele serie vogels langs de route gestationeerd die enorm hun best deden om boven ons gekwek uit te zingen. Dat was nog een hele uitdaging want natuur en gesprek blijken heel goed samen te gaan. Over financieel risicomanagement, de aanpak van projecten bij KPN, het beklimmen van de Kilimanjaro, studiekeuzen, nerds, plannen voor later, enzovoort.
Ons groepje had ook een hond mee. Toen hij zijn rode sweatshirt nog aan had leek hij nogal tam maar naarmate er meer uit ging dartelde hij vrolijk om ons heen, voor ons uit en terug, hier en daar plassend in het bos. Echt heel gezellig. En met een echte hondenconditie! Toen we aankwamen liep hij er bij alsof hij nóg wel zo’n uitje wilde gaan maken.
Sommige groepsgenoten bleken echt gek op dit soort uitjes. Die doen ze niet alleen hier, maar bijvoorbeeld ook helemaal in Zuid Afrika. Daar heten de groepsgenoten dan ineens comrads. Of die doen het wel hier, maar dan heel lang achter elkaar. Waarbij ik me nu afvraag of je in Nederland natuur kunt vinden waarin je 48 uur lang kunt rondtrekken zonder je eerder gebaande pad opnieuw te moeten gaan. Bij ons uitje lukte dat prima: steeds weer nieuwe weggetjes, urenlang.
Dat hoefde niet op koffie en cake alleen hoor. Elke keer als je maag aan een hapje begon te denken stond daar het cateringcomité. Midden in de natuur en steeds op een nieuw plekje. Met warme thee en limonade, zoutjes, stroopwafels, drop, fruit, noem maar op. Zo werd het ook nog eens een gastronomisch feestje.
En weet je wat nou zo raar was. Toen we klaar waren met de natuur kregen niet de gastheren een cadeautje voor de moeite, maar wij. Een medaille aan een lint. Met Galgenbergmarathon er op. Marathon? Niets van gemerkt. Bij een marathon leer je niet allemaal leuke mensen kennen en heb je onderweg geen gesprekken, laat staan interessante, over politiek of je werk. Bij een marathon krijg je geen gratis natuurfoto’s, laat staan een close up met al je rimpels er haarscherp op. Bij een marathon legt niemand je uit waar je nu loopt en wat daar bijzonder is. Dan moet je zelf opletten waar je heen moet en probeert iedereen harder te gaan dan de anderen (of in ieder geval dan jezelf de vorige keer). En bij welke marathon ga je met zijn allen (alle 100) na afloop samen heerlijke dikke soep eten en napraten. Nergens toch!
Dus volgens mij is het een vergissing. Niet het uitje maar die medaille. Maar wel een leuke vergissing.