Niet lullen, doorlopen

Over vermeende PR’s, toiletproblemen, eigen-schuld-dikke bult blessures en vloedgolven. Een dubbeldikke aflevering omdat u 2 maanden niets van mij heeft gehoord op deze plek en ook de training is erbij ingeschoten. Dat komt omdat ik vooral aan het einde van het jaar mezelf het kleplazururs werk. En nee, ik ben geen postbode (zoals iemand suggereerde) hoewel me dat wel een heerlijk relaxed baantje lijkt.

Maar goed, door alle drukte is de training het eerste wat er dus bij inschiet. Da’s vervelend, da’s eigenlijk heel vervelend. Gelukkig zijn er nog de regionale wedstrijdjes van het Rondje Mokum, Kennemercrosscup en de OLK cross die als gecombineerde trainings en prestatielopen tellen. En wat dat betreft leek december fantastisch te beginnen met de phanos bosloop. Het was 5 december, geweldig druk, prachtig weer en vooral gezellig. Sinterklaas was ons gunstig gezind. Na 2 km lopen schrok ik me wezenloos want ze waren sneller dan de snelste 2km’s in lange tijd. Nu moet u weten dat ik aan een vervelende ziekte lijdt. Het syndroom van extrapolatie. Wa’s dat? Nou da’s het volgende: ikkannie lekker lopen, dat tunneltje in en gewoon tot het gaatje doorgaan. Mijn ziekte is dat ik alles ver-her-bereken. Van voor naar achter en weer terug. Mijn vrouw word er af en toe zo krankzinnig van, dat ze zou willen dat ik weer rookte zodat ze een asbak naar mijn hoofd kon gooien. Zo ook deze keer na die 2e kilometer. Mijn zieke brein telde en vermenigvuldigde, stelde vragen als doorhakken, consolideren, iets inhouden en wat houden we over? Een PR zat erin…..toch ?? Eerder dit seizoen ging het zo volledig mis toen ergens halverwege de kilometertijden iets terugvielen en de rekenmachine de motivatie vernietigde. Maar sinds die sinterklaasdag heb ik het motto : “niet lullen, doorlopen!!” geadopteerd. Het goochelen met getallen en seconden helpt geen ene bal, het leidt af en werkt demotiverend en 5 december heb ik mijn lesje voor eens en voor altijd geleerd. Noem het een keerpunt. Waarom?? Phanos was niet bepaald secuur geweest met zijn kilometerpaaltjs want er zaten rustig 10 seconden tussen de km’s van 6 tot en met 10. Het was zelfs zo dat ik bij 7 dacht een fenomenaal PR te lopen, bij 8 dacht een rekenfout gemaakt te hebben, bij 9 weer iets terug had gewonnen en bij de terugkeer op de baan voor de laatste 200 meter een PR is zicht had……voor het eerst in 8 jaar. Na de finish kwam ik louter blije gezichten tegen, maar toen ik beter keek bleken dat vooral van die cynische, quasi vrolijke blikken te zijn. Iedereen die een pietsie verstand van lopen heeft en niet alleen had lopen rekenen, maar ook nadenkt met een beetje gezond verstand wist dat die laatste kilometer meer een veredelde 800 meter was. Mijn heerlijke sinter-PR bleek net zo echt te zijn als sinterklaas zelf.

De volgende was de uitbuikloop: de Sylvestercross. 5 dagen na de kerst, op oudejaarsdag. Kent u ‘m? Ik loop ‘m ieder jaar en heb er eigenlijk een bloedhekel aan vooral die verdwaalde duinen (waarom zijn er in godsnaam duinen in Soest, zo ver weg van de kust??) . Die ontzettend irritante 500 meter lange zandknobbel duurt veel te lang, haalt het tempo eruit en laat zand in je schoenen lopen. Bovendien moet je dat geval 3 keer over klunen. Toch doe ik mee. Waarom?? Omdat er nog een halve kerstkalkoen in mijn buik zit. Voor de start moest ik mijn blaas nog even legen. Door de drukte bij de start overwon de schaamte, waardoor de boom voor het eco – toilet werd ingeruild. Bij het doortrekken van het toilet hoorde ik een knal. Verstopte leidingen, vuurwerk? Nee, het startschot!! Ik zag een grote groep mannen die verdacht veel op deelnemers in mijn leeftijds catagorie leken er als zandhazen vandoor gaan. Ik had de start gemist! Als een raket liep ik de duin op (extra zandmeters, shit!!) en kwam 53 seconden te laat over de startlijn. De omroeper was zo vriendelijk om mijn startnummer en naam nog even rond te schallen en mijn vertraging kwantitatief te bevestigen. Niet de manier waarop je hoopt genoemd te worden bij een wedstrijd met een omvang als deze. My warholl 15 seconds of atletiek-fame.

Na de Sylvester-stommiteit was het tijd om een weekje onder te duiken in de bergen. Naast de eindejaarsdrukte op mijn werk, gooit het snowboarden ieder jaar alle goede hardloop-voornemens in het water. Snowboarden heeft voor mij 2 functies, ten eerste een wanhopige poging om aan het laatste restje jeugdig elan vast te houden. Op de piste verhult een helm en een skibril de werkelijke leeftijd. Met mijn zoon duik ik bergen af en bezoek veel te coole skihutten waar het noodzaak is de leeftijd van mijn zoon en mij op te tellen en door twee te delen om onze aanwezigheid te rechtvaardigen. De tweede functie is een wanhopige poging om mijn zoontje en vrouw bij te houden op hun ski’s, waarbij de meest afschuwelijke buitelingen ervoor zorgen dat ik mezelf meer dan enkele malen per dag afvraag waar ik in godsnaam mee bezig ben. Terwijl mijn vrouw en zoon weer vrolijk thuis komen, kom ik vaag glimlachend bont en blauw de drempel over gestrompeld. Het herstel van een weekje skiën duurt vaak langer dan van een marathon. En ieder jaar weer heb ik nog wekenlang last van m’n kuiten en achillespezen omdat ik zo lekker “losjes” en “soepel” op mijn bordje sta. Nou mooi niet!! Die irritatie aan achterkanten van de onderkant blijven wekenlang nazeuren. Leuk he, wintersport.

Afijn, enigszins hersteld van het winterse midlifecrisis gestuntel en met de twee wijze lessen in de tas, die van de Sylvester cross en de Phanos bosloop liepen vorige week heel veel mensen mee in de Vondelparkloop. Dus met een tijdig geleegde blaas en zonder horloge gingen we nu eens NIET voorzichtig van start en werd er NIET nagedacht over de volgende ronde. Gewoon doorlopen en de benen motiveren. Het werkte!! De tijd van de Phanos bosloop werd op 5 seconden na geëvenaard, en dat ondanks het gebrek aan training en herstel van alle sneeuwpijntjes. Het werkt dus : Niet lullen, gewoon doorlopen. Tussen al die onbenullige, marginale onzin werden we door een vloedgolf weer even met beide benen op de grond gezet. Geld geven is de makkelijkste manier om je betrokkenheid enigszins te tonen. Sommige mensen doen meer, ze proberen mensen daadwerkelijk te mobiliseren voor een goede zaak. Wies de Jong (blijkbaar bijna mijn buurvrouw) en Liz van der Werff hadden het idee om een AV23 Tsunamiloop te organiseren. Hoewel de verslaggeving van alle ellende alweer naar pagina 7 van de krant is verdrongen en af en toe nog iets als voorlaatste nieuwsitem in het 8 uur journaal genoemd wordt, was het de 23e januari dan toch zover. Een maand na de vloedgolf meldde zich 248 recreanten zich aan de start van de AV23 Tsunami-loop. Onder hen veel kinderen. De omroeper riep dat er louter winnaars meeliepen en dat was ook zo. Er was uiteraard een winnaar die als eerste binnenkwam, maar er was ook een winnares van een jaar of 6 genaamd Bobby die de 6.5km’s in 44 minuten had gelopen en “slechts 3x had gewandeld”. Er was een winnende opa die bij binnenkomst rechtstreeks de kantine inliep omdat ie het koud had en daarmee zijn finish-liga vergat op halen, en zo waren er ongetwijfeld nog veel meer. Maar de echte winnaar was giro 555. We mogen hopen dat het geld de juiste weg zal vinden. Oh, en ik had mijn recent geadopteerde motto “niet lullen, doorlopen” voor deze ene keer even overboord gezet. Niet omdat het ziekelijke gereken weer de kop op stak, nee gewoon omdat ik met een andere loper lekker de hele weg heb lopen lullen, in het zonnetje op een zondagmiddag, zonder tijdsdruk, zonder horloge 6.5km lang lopen ouwehoeren over van alles en nog wat. Samen de finish over, geen eindsprint. Wij blij, giro 555 blij.