NK50 mannen / NK10 vrouwen

Het laatste Nederlands Kampioenschap van dit jaar is het NK50 voor mannen en het NK10 voor vrouwen. Deze wedstrijden worden gehouden op de wielerbaan van TWC Pijnenburg te Tilburg. Een prachtig parcours en vrij van al het overige verkeer. De lengte van het rondje is 1569 meter. Dit betekent dat de mannen 31 rondjes moeten lopen en een aanloopstuk van 1361 meter. Daarnaast worden er wedstrijden georganiseerd over de afstanden van 1, 3, 5, 10 en 20 km en een 6 uurswedstrijd. Deze wedstrijden zijn openwedstrijden en daar is geen kampioenschap van. De organisatie van de wedstrijden is in handen van de Brabantse wandelclub Hart van Brabant en de Rotterdamse Wandelsport Vereniging.

De dag voorafgaand hebben Martijn, Cisca en ik onze vrienden Michael George en zijn vrouw Irene van het vliegveld Schiphol gehaald en zijn gezamenlijk naar Tilburg gereisd. We hebben daar de avond rustig doorgebracht en zijn ’s morgen met een taxi naar de wielerbaan in de wijk Tilburg-Reeshof gereden. Aldaar is de organisatie druk in de weer met in het orde brengen van alle attributen die nodig zijn bij een toonaangevende wedstrijd. De meeste atleten bevinden zich nog in het clubgebouw van TWC Pijnenburg en maken een praatje met elkaar. Vrijwel iedereen heeft het over de wedstrijd en wat de verwachtingen zijn. Kortom, een en al nervositeit. Het is vreemd, maar ik ben niet gespannen. Ik doe niet mee met uitlatingen over eindtijden en dergelijke. Mijn idee is, ‘laten we ervan maken wat ervan te maken valt en niet het touw achter de emmer aan gooien.’ Opboksen tegen atleten van rond de dertig is vrijwel onmogelijk. En als dat wel kan is er fundamenteel iets mis.

Enfin, rond 11:00 uur staan 22 atleten bij de startstreep te wachten op het startschot, waaronder 14 Nederlanders, 3 Belgen, 2 Engelsen, 1 Fransman en 2 Zwitsers. Deelnemers van deze laatste 4 groepen kunnen natuurlijk nooit Nederlands Kampioen worden. Nadat het startsein is gegeven gaat Michael George er als een speer vandoor. Hij heeft mij verteld dat hij gebrand is op de overwinning en dat gaat hij volgens mij ook doen. Daar achter bevindt zich een groep die behouden van start gaat. Zelf sluit ik de rij en loop samen met mijn Limburgse kompanen Roland Limpens en Fred Röhner. We hebben gedurende de eerste 10 km veel plezier en er wordt heel wat onzin verkondigd. Ook houden we de rondetellers bezig door regelmatig van positie te verwisselen en daarbij onze startnummers te tonen. Een plaspauze brengt mij op de allerlaatste plaats. Het duurt bijna een rondje eer ik bij de Limburgers aansluiting heb gekregen. Dat kost me veel energie en niet veel later moet ik toch een gaatje laten vallen.{quote}er wordt heel wat onzin verkondigd{/quote}Het gaatje wordt groter en groter en ik heb last van m’n hamstring. Dan maar overschakelen op een iets lager tempo. Ondanks dat ik alleen loop geniet ik van ieder rondje. Dan passeer ik Rob Frielink. De gang bij hem is er helemaal uit. Hij roept: ‘Alex ga door, want ik houd het voor gezien.’ Jammer, maar dat hoort ook bij de wedstrijd. Inmiddels zijn de twee Limburgers uit mijn vizier. Raar, want zo langzaam ga ik toch ook niet. Op het lange stuk kan ik ze niet ontdekken.

Inmiddels zijn de atleten van de 20 km ook van start gegaan en daardoor is het redelijk druk op de wielerbaan. Bij de finishboog is het druk. Daar staat het meeste publiek en natuurlijk de atleten die straks van start gaan. Dan zijn er meer slachtoffers te bekennen. Vervolgens geven Roland Limpens, Daniël Brot, Patrick Demaerschalck en André van Slooten de pijp aan Maarten. Een rondje daarna staan Fred Röhner, Charles Den Uijl en Wilfried van Bremen langs de kant van de baan. Ze vallen bij bosjes. Het maakt mij in ieder geval een stuk sterker. Om de overwinning naar zich toe te trekken doen Ton van Andel, Richard Leijenaar, Frank van der Gulik en Rob Tersteeg verwoede pogingen. Wie is de slimste en uiteindelijk de sterkste. René Wakkee, Rein Pistorius en Frans Leijtens liggen op schema. Ik bezet nog steeds de laatste plaats. Na 30 km houdt Steve Allen het voor gezien. Het NK 10 voor vrouwen is inmiddels in volle gang. Sandra Maas loopt in het kielzog van haar Belgische vriendin Liesbet Desmet. Daar achter strijden Yvonne Grootswagers, Ilonka van Bemmel en Loes van Bremen eveneens om de officiële plakken. Er bevinden zich naast de vele Nederlanders ook atleten uit België, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Mauritius, Venezuela en Zwitserland op de baan. Een goed internationaal deelnemersveld. Jerome Caprice uit Mauritius noteert op de 20 km een fabelachtige tijd van 1:33:00 en wint daarmee de wedstrijd. Hij wordt gevolgd door de Duitsers Matthias Holtermann en Malte Strunk. Zij passeren de eindstreep na 1:39:59 en 1:41:06.

Sandra Maas legt met een tijd van 1:00:55 beslag op de eerste plaats bij het NK10 voor vrouwen. Yvonne Grootswagers weet na een spannende wedstrijd het zilver naar zich toe te trekken. Ze laat een tijd van 1:08:58 op de klok vastleggen. Loes van Bremen weet Ilonka van Bemmel van zich af te schudden en met 1:11:08 is de bronzen plak binnen.

De atleten van de NK50 draaien alsmaar hun rondjes. Nog steeds ligt Michael George van het Eiland Man op kop. Onbedreigd loopt hij op de zege af, tenminste als er geen rare dingen gebeuren. Inmiddels heeft hij flinke voorsprong op de rest van het deelnemersveld opgebouwd. Op een gegeven moment hoor ik Michael schreeuwen: ‘Alex head up.’ Ik weet het m’n hoofd wordt zwaar. Martijn houdt het op teveel aan brains. Dan verlaat Frans Leijtens na ruim 35 km wandelen de baan. Als een zombie en zwaar teleurgesteld zit hij op een stoeltje aan de zijkant van de wielerbaan en volgt de finale van de wedstrijd. Zelf heb ik nog steeds plezier in de wedstrijd en heb een goed contact met de rondetellers als afleiding. Uit de luidsprekers hoor ik dat Michael aan z’n laatste ronde begint. Hij passeert mij met de vlag van het Eiland Man in de hand. Ik feliciteer hem al met de overwinning. Zelf mag ik nog een flink aantal rondjes. Maar dat deert me niet. Frank van der Gulik heeft de leiding van het Nederlands Kampioenschap vast in handen na een moeilijke periode van Richard Leijenaar. Rob Tersteeg stoomt op naar de derde plek, terwijl Ton van Andel de laatste 10 km ook aan terrein heeft moeten prijsgeven. Rein Pistorius heeft afstand genomen van René Wakkee en ik sluit nog steeds de rij, maar ben wel opgeklommen naar de zevende plaats.

Michael passeert de eindstreep en de klok stopt voor hem bij 4:41:38. Frank van der Gulik bouwt langzaam zijn voorsprong uit en pakt het goud. Z’n eerste gouden plak op de NK 50. Frank’s tijd bedraagt 5:10:32. Het wordt nog spannend op de tweede plaats. Toch weet Richard Leijenaar zijn eerder opgebouwde voorsprong om te zetten in zilver. Zijn eindtijd is 5:24:43. Na 5:26:37 komt Rob Tersteeg over de meet. Ronde na ronde word ik aangemoedigd. De microfonist, Frank van Ravensberg, meldt het publiek dat een Amsterdammer niet opgeeft en altijd doordouwt. Ton van Andel, de winnaar van vorig jaar, finisht op de vierde plek met een tijd van 5:39:31. Rein Pistorius en René Wakkee finishen na respectievelijk 5:40:47 en 5:54:41. Dan heb ik nog een ronde te gaan. De medaillewinnaars worden op dat moment gehuldigd. Het Wilhelmus kan ik op afstand mee neuriën. Jammer genoeg kan ik niet binnen de zes uurgrens blijven. Iets wat me vroeger nog nooit is overkomen. Maar ja, mijn laatste NK50 stamt uit 1987. Precies 25 jaar geleden. Met een tijd van 6:07:37 kom ik als oudste finisher op het NK onder de boog van de eindstreep door. Hoe dan ook, ik moet met die tijd tevreden zijn. Of ik het wil of niet. Straks als ik de wedstrijd voor mezelf nog eens analyseer, kijk ik er anders tegenaan. Een goede kanttekening is dat ik vandaag ten opzichte van vroeger zeker niet heb lopen balen en werkelijk genoten heb van ieder rondje. En daar is ook wat voor te zeggen. Ben zeker niet kapotgegaan en heb geprobeerd tot het eind van de wedstrijd op techniek te blijven lopen.