Rietje Dijkman: records en prijzen geen verdienste, maar een gave

Rietje Dijkman, een van de Grandes Dames van AV ’23, is het meest trots op het feit dat ze bij de vereniging een veteranengroep (inmiddels Masters geheten) heeft opgezet. Laatbloeier Rietje (nu 74) begon pas op haar 45e met atletiek. Ook het feit dat AV ’23 haar tot erelid heeft benoemd ‘wegens haar uitzonderlijke prestaties, zowel op sportief als op ondersteunend gebied’, vervult haar met trots. En ook dat haar drie zonen en vijf kleinkinderen actieve sporters zijn.

En al die prijzen dan, behaald op NK, EK en WK Masters en circa 90 (!) Nederlandse records? “Daar wil ik me niet op voorstaan”, zegt Rietje. “Dat is geen verdienste, maar een gave.” In 2005 was zij wereldwijd de beste vrouwelijke master. In dat jaar won zij op de Senior Games, de Olympische Spelen voor Masters, niet minder dan vijf gouden medailles. Het is slechts een kleine greep uit een eindeloze rij zeges (zie onder).

Binnen de vereniging verzorgt Rietje al sinds een jaar of vijftien de verjaardagskaarten. “Toen ik daarmee begon, was de vereniging nog niet zo groot. Maar het ledenaantal groeide en een kaart naar iedereen sturen werd te duur. Sindsdien doe ik alleen de jeugdleden tot en met vijftien jaar. Robin Willems heeft ervoor gezorgd dat het gewoon door kon gaan. ‘Stuur de rekeningen van de postzegels maar naar mij’, zei hij.

Via mijn jongste zoon Alex ben ik bij AV ’23 gekomen. Net als zijn oudere broers Peter en Dirk, een tweeling, zat Alex op voetbal. Hij was altijd blij als het was afgelast. Voetballen vind hij niks, maar hij kon heel hard rennen. Toen is hij overgestapt naar AV ‘23. Later heeft hij de eerste sponsor binnengehaald, PC 71, het bedrijf waar zijn vader werkte.

Toen ik een jaar of 45 was, had ik zin om wat te doen. Alex vertelde dat bij AV ’23 ook oudere vrouwen liepen. Ik was toen vrijwilligster in de kantine. Daar zag ik al die vrouwen binnenkomen; zij hadden lekker getraind. ‘Dat wil ik ook’, dacht ik. ‘Ik stop met kantinewerk.’ Ik heb alle technische nummers gedaan. Met Alex heb ik nog de cursus Jeugd Atletiek Leider gevolgd. Je moest er alles doen. Daar heb ik de basistechniek geleerd.

Toen ik begon met lopen, was er bij AV ’23 nog geen veteranenploeg, maar bij andere verenigingen wel. Tegen de toenmalige voorzitter Arie Beekman, met wie ik bevriend was, zei ik: ‘Ik stap over naar Sagitta. Dat heeft overdag atletiektraining.’ Bijna verbrak hij de relatie.

Na een jaar ben ik teruggekomen, maar er was nog steeds geen competitieploeg. Toen ben ik lid geworden van een landelijke vereniging, de Veteranen Nederland. En ik dacht: ‘Ik ga zelf een competitieploeg opzetten’. In december 1985 heb ik alle vrouwen vanaf 35 en alle mannen vanaf 40 jaar opgeroepen zich te melden voor de veteranencompetitie.

In de eerste ploeg zaten onder anderen Wilma de Graaff, Fenny Stutterheim, Frits van Buuren, Jan Ludeker, Bert van Sijtveld en Willem van Riemsdijk. Onze eerste wedstrijd was in 1986 in Den Haag. De mannen eindigden dat seizoen als 18e van de 24 ploegen en de vrouwen als 20e van de 20. Jan Ludeker schreef in zijn boek: ‘Alle begin is moeilijk, maar iedereen heeft zich geweldig geamuseerd en dat is toch ook belangrijk’. Vanaf het begin ben ik ploegleider geweest, tot drie jaar geleden.

Op mijn 70e ben ik opgehouden met wedstrijdatletiek. Sindsdien doe ik aan Nordic Walking en zit ik op het seniorenpopkoor Lust for Life. Wij zingen populaire muziek uit de jaren ’60 maar ook uit deze tijd. We waren kortgeleden op de tv toen we meededen aan Holland Got Talent. We zongen ’I got a feeling’. Eerder zijn we in de show van Paul de Leeuw geweest. Moest ik naast hem op de bank zitten. Hij wilde perse mijn tattoo (enkele muzieknoten) zien. Ik deed net alsof ik mijn bloes ging opentrekken. Zit de tattoo boven m’n enkel. De Leeuw kraaide van pret.

Heel leuk vind ik ook dat twee kleinkinderen ook aan atletiek doen. Sebastian, de zoon van Alex, doet de Academie voor Lichamelijke Opvoeding. Nancy, de dochter van Peter, traint bij René. Nu ze achttien is, komt ze met de auto vanuit Almere weer bij AV ’23.

Zelf heb ik bij Els getraind, maar dat was me te heftig voor mij. Toen ben ik overgestapt naar de groep van Rob de Weger. De sfeer was daar geweldig. Er waren ook meer leeftijdgenoten. Els is mij in de gaten blijven houden. Zij wilde dat ik naar EK en WK Masters zou gaan en dat ik goed ging presteren.

Mijn favoriete onderdelen waren de 80 m horden, de 300m horden en de 60 m sprint. Dat laatste doe ik nog steeds. Op die afstand heb ik op mijn 70e nog Nederlandse records gelopen. Ook ben ik al 25 jaar gastlid van GAC in Hilversum. Met een vast groepje van zo’n twintig veteranen trainen we op zaterdag. Tijdens mijn eerste buitenlandse wedstrijd in het Engelse Brighton trof ik een atleet die er ook voor het eerst was. Hij trainde met een privétrainer bij GAC. Daar heb ik me bij aangesloten. Dat clubje is langzaamaan gegroeid tot de huidige ploeg.

GAC heeft ook een competitieploeg. Zij willen mij er graag bij hebben voor de drie competitiewedstrijden per jaar omdat ik veel punten zou binnenhalen. Maar dat doe ik niet. Bij AV ’23 liggen mijn roots. Ik blijf mijn kluppie trouw.

De zegereeks van Rietje Dijkman begint in 1987 bij de Nederlandse Veteranen Kampioenschappen. Zij haalt zilver op hoog met een sprong van 1.30 meter.

In 1989 verovert Rietje op de Europese Master Kampioenschappen in Denemarken goud op ver en zilver op de 100 m en de zevenkamp (haar eerste).

Twee jaar later op de Veteranen Wereldkampioenschapen in Turku, Finland is er brons voor Rietje op de 300m horden en zilver op de estafette. Rietje: ‘Alle wissels liepen als een trein, terwijl we nog nooit met elkaar gelopen hadden’.

Reeds in 1995 schrijft Ludeker: Rietje Dijkman, de ‘godmother’ van de AV ’23-veteranenatletiek, was deelneemster aan niet minder dan zes Europese en vier wereldkampioenschappen, waarbij zij vijf gouden, elf zilveren en zes bronzen medailles verovert.

Nadat Rietje in 1996 in Malmö twee gouden en drie zilveren medailles heeft gewonnen, wordt ze op een donderdagse trainingsavond gehuldigd door voorzitter Jaap Bosschaart, compleet met ereschavot, vlaggen en bloemen. Zei ze hierover: “In Malmö stond ik trots op het podium, hier verlegen en ontroerd”. Ze is dat jaar de beste Master van de KNAU.

In 2001 wordt zij benoemd tot erelid. Datzelfde jaar wint ze op de Europese kampioenschappen in Bordeaux drie gouden en twee zilveren medailles. Ze wordt onderscheiden als de beste atleet van Amsterdam.

In haar beste jaar, 2005, wordt ze Europees en wereldwijd de beste Master van het jaar. Zij behaalt een wereldrecord op de hinkstapsprong, 300 m horden en de vijfkamp. Ze wordt wereldkampioen op de 80 m horden, 300 m horden, hoogspringen en hinkstapsprong. Bij de Senior Games (Olympische Spelen voor Masters) in Edmonton, Canada, behaalt ze vijf gouden medailles. Tot en met 2005 heeft ze indoor en outdoor bij de World Masters en de Europese zusterorganisatie EVAA in totaal 61 medailles behaald: 30 gouden, 20 zilveren en 11 brons.