Roze Loop

Ook de Roze loop is voor mij een evenement waar ik, als het even kan, graag iedere keer aan mee wil doen. De onlangs toegezonden uitnodiging komt mij goed uit. Ik heb voor die dag in feite niets in mijn agenda staan. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Er staat wel iets met potlood in m’n agenda geschreven. Heel dun en met kleine lettertjes. Als er voor die dag helemaal niets is, en dat komt niet vaak voor, dan was die uitnodiging een goed alternatief. Hoe dan ook, die invitatie weegt niet zwaarder dan een leuk loopje in je directe omgeving. Geen reistijden, want als ik de voordeur dichttrek dan begin ik meteen aan m’n warming-up. Zoals iedereen van mij gewend is, gaat Cisca weer met me mee op haar rijwiel. M´n bovenbeenspieren voelen nog een beetje stram van een training van gisteren. Op verzoek van Frank van Ravensberg heb ik in Utrecht een centrale training voor de jeugd georganiseerd. En die jonkies kunnen er wat van. Ze zwaar laten trainen is één ding, maar daarna een duurloop is toch echt wat anders. En je doet natuurlijk mee. Een verschil van veertig jaar kan je niet even wegpoetsen. Probeer ze maar eens bij te houden. Nou ja, goed, dat gaat niet meer. Nee hoor, echt niet!

Toch is de voetreis naar het Flevopark, waar de start van de loop om 14:00 uur plaatsvindt, geen martelgang. Het weer is prima, droog en een perfecte temperatuur. Al gauw zijn de beenspieren opgewarmd en de snelheid wordt ook opgevoerd. Onderwijl worden enkele oefeningen gedaan. Het gaat lekker en ik arriveer vroegtijdig bij sporthal Zeeburg. In de kantine kunnen we ons inschrijven voor de wedstrijd. De organisatie van de wedstrijden van vandaag is in handen van de Dutch Gay & Lesbian Atletics. De vereniging die in het verleden onder andere de Gay Games in Amsterdam heeft georganiseerd. Het zijn enthousiaste mensen en eigenlijk is nooit iets te veel. Buiten voor de sporthal ontmoet ik Willem, ook een fervente sporter. Hij was een paar jaar geleden mijn gangmaker bij de Geinloop. Zoals altijd heerst er een gemoedelijke sfeer en er is een redelijke opkomst. Een van de minder prettige zaken is het bevestigen van het startnummer aan een shirtje. Het wil mij nog wel eens voorkomen dat ik me, per ongeluk, aan een van de veiligheidsspelden prik. Altijd een nerveus gedoe. Vandaag gaat het goed en even later sta ik met alle andere atleten en atletes keurig achter de startstreep. Niet pal achter de startlijn, maar dat hoeft ook niet.

De woordvoerder van de Amsterdamse politie, bekend als de dame met het korte blonde kapsel en vandaag als de lesbian van 2012, lost het startschot van de wedstrijd. Eerst gaan de lopers van de 15 km afstand van start. Tien minuten later volgen de deelnemers van de 5 en 10 km. Ikzelf doe mee aan de wedstrijd over 10 km en zeker na de inspanningen van gisteren in Utrecht. Ook wij krijgen van de agente het startsein. {quote}de lesbian van 2012{/quote}Ze kan goed met het wapen omgaan, alleen de bijbehorende tekst is niet juist. Een kniesoor die daar oplet. Meteen stuiven de lopers het smalle pad van het Flevopark in. Bij het pannenkoekenhuis zitten jonge ouders op een bankje. Hun kroost klimt, klautert of hangt aan de attributen van de speeltuin. Even hebben wij alle aandacht van de vaders. De meeste moeders vinden het maar zozo. Als wij uit het zicht zijn, zijn de kinderen weer in beeld. Ter hoogte van de Valentijnkade verlaten we het park. Op het rechte eind komen we wandelaars van het Westerborkpad tegen. Ik herken ze aan het wandelgidsje die ze in de hand meedragen. Op iedere hoek of afslag staat een medewerker of medewerkster van DGLA om de atleten de juiste weg te wijzen. Dan volgt de Oosterringdijk, een lange weg met op het eind een flauwe bocht.

Zoals gezegd is het weer perfect. De sterke wind van vannacht is gaan liggen. Het zonnetje en de temperatuur maakt de dag tot een mooie lentedag. Bij het woonwagenkamp, juist voor de Zeeburgerbrug, slaan we tweemaal naar links en volgen een lange brede weg langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Pal voor de Amsterdamsebrug gaan de 10 en 15 km lopers scherp naar links. De deelnemers aan de 5 km gaan hier op de eindstreep af. Daar ik me snelwandelend tussen de hardlopers voortbeweeg heb ik de meeste atleten voor me. Een enkeling heb ik gepasseerd en op afstand gezet. Bij de doorkomst naar de tweede ronde informeert de wedstrijdleider naar m’n ervaring. Ik steek m’n duim rechtop en ga door voor m’n tweede en laatste rondje. Bij de speeltuin zitten de vaders en moeders nog steeds op een bankje. De kinderen zijn onvermoeibaar en spelen totdat de ouders er genoeg van hebben. In de oude muur van de Joodse begraafplaats is onlangs een gietijzeren toegangshek geplaatst. In het hek pronkt een Davidsster. Dan ben ik voor de tweede keer bij de Oosterringdijk aanbeland. Hier kan ik een heel eind voor me uit kijken. In de verte zie ik nog enkele deelnemers van de 10 km. De atleten en atletes van de 5 km zullen nu wel allemaal binnen zijn.

Af en toe word ik ingehaald door een deelnemer van de langste afstand. Op het Amsterdam-Rijnkanaal ligt de beroepsvaart bijna stil. Een enkel schip vaart in zuidelijke richting. Bij de afslag naar de Amsterdamsebrug mag ik nu rechtdoor. Nog een bocht en de finish is in zicht. Op het laatste rechte eind schakel ik nog een tandje bij. Ik let hierbij wel op m’n techniek. Zweven is uit den boze. En ja, dat is toch het laatste wat ik wil. Ook al staat er geen official van de snelwandeljury om daarop te letten. Toch haal ik nog een hardloopster in. Met een brede lach op m’n gezicht steven ik op de eindstreep af. De microfoniste praat me als het ware over de streep. Na zoveel jaren van deelname kennen ze me hier. De mensen zijn enthousiast en ik ook. Onder luid applaus passeer ik de meet. De 10 km zit er op. Gauw verplaats ik me naar een kleedruimte om de natte kleding te verwisselen voor een schoon tenue. Dan kan de voetreis naar huis beginnen. Een cooling-down van bijna 5 km. Dan betrekt het weer. Het zonnetje maakt plaats voor een donkere lucht. Ja, van die prachtige Ruysdael vergezichten. Op m’n terugreis, en die gaat absoluut niet snel, vallen de eerste regendruppels. Het zijn er niet veel. Neen, het is gewoon lekker. Eigenlijk net zo fijn als de eerder afgelegde kilometers.