Superstorm

Weken van tevoren was het aangekondigd: in de laatste week van november zou er een superstorm van apocalyptische proporties over ons land razen. Met windsnelheden van meer dan 200 km/u zou er van onze duinenrij en stormvloedkering niets overblijven. Alleen in Zuid Limburg en in de Achterhoek zouden nog een paar kerktorentjes boven het water uitsteken en de rest van het land zou voor altijd verdwenen zijn. Degene die dit voorspelde, heet Magnus Hagelstam en claimt een succespercentage van 75%, dus alle reden om bezorgd te zijn.
Laat nu net in dit weekend de Corus Cross in Wijk aan Zee op het programma staan. Ik had al visioenen van een heroïsche tocht, vergelijkbaar met de Elfstedentocht van 1963. Samen met enkele andere geharde lopers zou ik, overdekt met zoutkorsten, de finish halen. In de warme bubbelbaden van Heliomare zou ik na afloop met zachte hand gereanimeerd worden…
Naar de rest van de lopers zou nog dagenlang tussen het andere wrakhout op het strand gezocht worden…

Wijk aan Zee 25 november: een straffe bries, maar zeker geen storm. Eerst ruik je de hoogovens en dan zie je ze. Verwaaide terrassen, het strakgespannen startdoek op de Duinweg, de strakke koppen en lijven van de lopers, de startnummers die knisperen in de wind, de starter die verwoede pogingen doet om de lopers achter de startstreep te krijgen en dan het startschot. Na 200 meter bereiken we het strand: de golven bruisen ons tegemoet, maar wij gaan direct naar links: tussen diepe kuilen, scheepsafval en wrakhout probeer ik de ene voet voor de andere te krijgen. Ik kijk om me heen en vraag me af of ik de enige ben die niet vooruitkomt. Tot mijn verbijstering zie ik jong en oud als dartele zandhazen langs mij heen schieten. Hebben die mensen soms rupsbanden onder hun voeten?
Even verderop gaan we naar links via een steile zandhelling de duintop op. Krakend en steunend bereik ik de top. Ik ben nog geen vijf minuten onderweg en voel me nu al tien jaar ouder. Verwijten schieten door mijn hoofd: ik heb te hard getraind deze week! Nee, juist te weinig, ik ben er een paar keer niet geweest de afgelopen tijd! Boven de golven hoor ik de bulderende stem van Jan Mens: TRAINEN GAAT ALTIJD DOOR!
Gaan de jaren nu echt tellen en had ik niet veel beter thuis achter de geraniums kunnen blijven zitten? Ik voel mij nietswaardig en wil het liefst zo snel mogelijk linksaf om te revalideren in Heliomare. Gelukkig gaat het pad weer naar beneden en kan ik weer wat bijkomen. Mijn naaste concurrenten hebben al meer dan honderd meter voorsprong genomen en lijken onbereikbaar. Ook Zeljko is me voorbij gelopen. Bij de vorige cross kon hij nog de beleefdheid opbrengen om mij op de finish voor te laten gaan, nu is ook hij onverbiddelijk.
Even later komen we weer terug op het strand voor een lang stuk in zuidelijke richting. Ik krijg een geniale inval: ik loop door tot de vloedlijn waar het zand hard is, maak hierdoor wel extra meters, maar kan beter in mijn tempo komen. Het heeft succes: met de wind in de rug passeer ik diverse lopers onder wie Zeljko, die in het rulle zand voortploetert. Over het fiets-pad naar de pier passeer ik fluitend nog vele anderen. Het laatste stuk gaat weer over het strand in noordelijke richting. De wind doet zijn uiterste best om zich tot een storm op te blazen, maar komt niet verder dan een stevige bries. Het laatste stuk gaat weer omhoog de duinhelling op. Hier word ik met de neus op de feiten gedrukt: de meeste lopers die ik het afgelopen kwartier heb gepasseerd lopen mij weer voorbij alsof ik er niet sta, inclusief Zeljko die als een wervelwind langs mij heen raast en vier seconden voor mij finisht.

Geen superstorm maar een stevige bries. Geen heroïsche overwinning met bubbelbaden en masseuses maar een derde plaats bij de 50-plussers, € 15 en een bos bloemen. De bloemen staan in de vensterbank. Ik kan er nog altijd achter gaan zitten en dromen van betere tijden…