Terug

Al meer dan 2 jaar heb ik me niet meer laten zien op de baan. Snowboarden liet achilles zijn reputatie waarmaken. Licht beschadigd maakte ik destijds het seizoen af en won mijn eerste en laatste hardloopprijs ooit: de AV23 OLK. Ik liep best lekker, was zeker niet de snelste, maar mijn meer capabele leeftijdgenoten hadden allemaal last van blessures en pijntjes of waren gewoon afwezig. Ik liep alleen nog maar pijnlijke wedstrijdjes en trainde niet meer, dat deed te veel pijn. Na dat seizoen heb ik toch maar eens een fysio opgezocht en de vervangende sporten getest. Zwemmen. Werd ik niet echt heel blij van. Enorme scholen bejaarde walvissen in het zwembad. Die waren ook helemaal niet blij met mij, zwaar gerrtiteerd door mijn spastische gespartel. Fietsen dan, het volgende alternatief. Kost veeeeel te veel tijd om het bevredigingsniveau te bereiken wat met lopen in minder dan een uur al kan. Schaatsen of skeeleren Dan? Ik ben letterlijk bang voor scherpe schaatsen en hard ijs. Voor vermogen skeelers gekocht en vervolgens weer weggegeven. Waarom? Nou kijk, hoogmoed komt voor de val …… letterlijk. Hard rijden is makkelijk en superleuk, maar als remmen iedere keer een stukje vel van je knieen kost …..tja.
Wat volgde was een periode van 18 maanden met achtereenvolgens een mislukte comeback, een familiedrama, een carriereswitch ……. kortom allemaal excuses om “echt geen tijd” te hebben om te kunnen lopen.
Een paar maanden geleden bood een bevriende fysio aan om me letterlijk weer op het goede pad te helpen. Ik wilde voorzichtig beginnen. Hij niet!! Wat een beul. Ik heb hem aanbevolen bij de volgende uitgave van de Gouden Gids twee vermeldingen aan te vragen: een in de fysiotherapie sectie en een in de SM kelder sectie. De man zijn duimen hebben hele grote spierballetjes. Tranen rolden over mijn wangen toen die duimen in de diepte van mijn kuiten groeven. De gedachte aan de behandeling alleen al zorgen ervoor dat mijn knieen even snel knikken als die peperdure trilplaten. De paralel met die SM kelder is er niet alleen gerechtvaardigd vanwege de pijn. Het genot na de behandeling is omgekeerd evenredig aan die pijn. Het lopen gaat weer en langzamerhand steeds beter. Stiekem durf ik weer te hopen om wat sneller te kunnen lopen, stiekem hoop ik de tijd weer te vinden, nee de tijd weer te willen maken om lekker op de baan te lopen. Misschien is het een teken dat ik in een week tijd meneer Lijnzaad ineens weer tegenkwam (bijna hersteld van een hardnekkige blessure), blessurewonder Sierk tegen het lijf liep (die toch telkenmale weer hersteld van langdurige ellende) en professor Engelen werkinhoudelijk tegenkom (hersteld van en achtzaam op een rugblessure). Allen AV23, allen (ex)geblesseerden en allen enthousiast om weer te gaan hobbelen. Zondag 1e Paasdag liep ik voor het eerst weer op de baan….. zo hard mogelijk. De ultieme hersteltest. Vroeg in de ochtend, toen iedereen eieren aan het lepelen of zoeken was. In m’n eentje, met mijn eigen keiharde I-podded motivatiemuziek, een zonnetje en helemaal niemand in de buurt. Het ging goed “hard”-stikke goed. Het enige wat beeldverstorend werkte was dat die lange witte rand langs de binnenkant van de baan die hier en daar onderbroken was. Een stuk was zelfs helemaal weggezakt in de goot, zo in de lange bocht voor de kantine. Verderop lag hier en daar een stukkie scheef, da’s niet zo erg.
Als ik dit schrijf is het 2e Paasdag en het is een mooie dag, geen spatje napijn.
Er heeft een hele lange onderbreking in mijn looptijd gezeten. Dat stuk was helemaal weggezakt, in de goot, uit het zicht van iedereen, net als die rand voor de kantine. Verderop zal af en toe nog een stukkie scheef liggen, da’s niet zo erg. Dan kan de rest van mijn looptijd alleen maar net zo mooi als die 2e paasdag blijven …………..