Uit het rommelhok, 14 april 2017

Vakwerk
De beheerders van het sportpark hadden me al verteld dat deze maandagochtend begonnen zou worden. Van verre zag ik ze al, fel oranje jacks met reflecterende strepen. Dit zijn de mannen van Antea, die in opdracht van de gemeente onze atletiekbaan opknappen. Het zijn wat oudere specialisten op het gebied van atletiekbanen. Ik mocht wel een foto van ze maken. Poseren doen ze niet aan. Gewoon doorwerken. De prefab werpringen waren vanmorgen per vrachtwagen aangevoerd vanaf het Olympisch stadion, waar ze tijdens het EK-atletiek afgelopen zomer hadden dienst gedaan. Inmiddels is de klus geklaard en kunnen beide kooien weer gebruikt worden. De komende tijd worden nog wat kleinere reparaties uitgevoerd.
De jongens van sportparkbeheer puzzelen nog op de vraag hoe voorkomen kan worden dat voetgangers (vooral voetballertjes van GeuzenMiddenmeer) ons groene middenveld oversteken. Te vaak komt het voor dat er dwars over het veld overgestoken wordt, terwijl er getraind wordt in de kogelslingerkooi, de discuskooi of met speerwerpen. Levensgevaarlijk! Volgens Sander ging het al een paar keer bijna mis. Meestal gaat het om mensen die niet bekend zijn met de situatie en de kortste weg zoeken van de voetbalvelden naar de tramhalte op de Middenweg. De gemeente overweegt het baanhek aan de kant van GeuzenMiddenmeer dicht te zetten met gaas.
Het gaat dus eigenlijk heel goed met de samenwerking tussen AV’23 en het gemeentelijk sportparkbeheer. Regelmatig heb ik contact met de beheerders over het onderhoud van de baan. Deze jongens kennen het terrein en de baan op hun duimpje en zijn vooral praktisch ingesteld. Voorbeeld (Pas op! Wel wat technisch): de spiksplinternieuwe blinde balken van de hinkstapsprong zijn door de Atletiekunie afgekeurd omdat de aluminium randen doorlopen tot aan het loopoppervlak. De baanbeheerder heeft de balken meegenomen naar de werf, gaat de randen afslijpen en vervolgens vullen met rode kunststof. De hinkstapsprong is dan gereed om goedgekeurd te worden voor de volgende competitiewedstrijd.

Discus in de grasmaaier
Vanmorgen vond ik weer twee grote gele pylonen op het middenveld. Ik ga niet mopperen op trainers die trainingsmateriaal buiten laten slingeren of na gebruik niet zorgvuldig opbergen. Ik vind eigenlijk dat het de laatste tijd een stuk beter gaat. Nog zelden krijgen we van de beheerder van het sportpark op ons donder dat een grasmaaimachine kapot is omdat er een discus in het gras is blijven liggen of dat de kogelgaten in de grasmat niet gedicht zijn. Er blijven geen (of zelden) pylonen of hoedjes meer achter op de baan en de hordes, matten en banken worden na gebruik weer netjes naar binnen gebracht. Eigenlijk gaat het best goed.
Toch wordt er geklaagd over chaos in vooral de kleine materiaalruimte. En dat vind ik ook. Maar er is hoop. Het A-team van de huisvestingscommissie onder leiding van Cees van Nood is te hulp geschoten. De bedoeling van dit team is om in de kleine materiaalruimte al het kleine trainingsmateriaal overzichtelijk en bereikbaar op te slaan. Alles op een vaste plek. Samen met de TC (Ynze en Sander) wordt nu een plan gemaakt. Wat is de handigste manier om deze ruimte beter en vooral efficiënter te gebruiken? Zo gauw de plannen klaar zijn, wordt begonnen met het timmerwerk.

Keukenpapier als servetje
Op het laatste moment was ik door Bart opgetrommeld om tijdens de trainingspakkenwedstrijd ‘s middags achter de bar te staan. Geen probleem, dacht ik. Wel gezellig om met een paar andere vrijwilligers te helpen met het smeren van broodjes, het zetten van koffie en de vloer aanvegen. Maar wat viel dat tegen. Dit was voor het eerst dat ik achter de bar stond en dan moet je toch beter tegen stress kunnen. Regelmatig zag ik het niet meer zitten en liet alles uit de hand lopen. Vooral als tien mensen aan de andere kant van de bar tegelijkertijd om je aandacht vragen. Allemaal willen ze wat anders. De één wil een kop cappuccino, de ander eten en drinken voor vijf juryleden en wel onmiddellijk. Daarnaast is er nog een vader die AV’23-sweaters wil passen voor zowel dochter als puberzoon. Ik begin dan alles door elkaar te halen en vergeet de jury-trap, die boos wegloopt. Later breng ik de hamkaas-tosti’s en een pot thee naar de jury-trap. Ondertussen staat Efrem Naemen, de hardlopende vader van onze A2-pupil Nahom Efrem, zich kapot te werken in de broodkeuken. Er is veel vraag naar “broodje gezond”, een uiterst bewerkelijk hapje. Bruin of wit? Met mayo of zonder? Om gek van te worden. Daarnaast is hij voortdurend tosti’s aan het roosteren. Dit gaat vanuit de diepvriesstaat. We zijn vergeten een voorraadje tosti’s te ontdooien. Er is maar één tosti-ijzer. En de één wil ham/kaas, de ander alleen kaas. Dat schiet dus niet erg op. Wel zorgt Efrem er voor dat bij elk broodje of tosti een servetje (stukje keukenpapier, want de papieren servetjes zijn op) mee gaat. Na zo’n golf van klanten is het een poosje erg stil en kunnen we een beetje opruimen. In de chaos vergeten we precies te noteren wat we hebben verkocht. Er zijn allerlei turflijsten: een lijst voor de consumpties van de vrijwilligers, een lijst van de buitenbar en een lijst van de binnenbar voor betalende klanten. Dan worden we ook nog geacht de verkoop van sweaters bij te houden, inclusief maten. Het lukt me niet. Ik voel me een hopeloze dilettant.

Appels, bananen en narcissen
Zondag kon ik niet bij de Nescioloop zijn. Mijn kleinzoon Daan logeerde bij ons en wilde zijn nieuwe Lego electromotor uitproberen. Daarvoor had hij mijn hulp nodig, dacht ik. Alsof ik daar geen moeite mee zou hebben. Jezus (sorry, en dat op Goede Vrijdag), wat is dat ingewikkeld. Ik bedoel: hoe zet je die motor zo vast, dat hij er niet vandoor gaat zonder het aan te drijven voertuig. En dan die gigantische batterij-houder. Misschien is kantinedienst draaien toch eenvoudiger.
De maandag daarna ben ik op de club gaan kijken hoe alles er bij stond. In één woord: keurig! Alleen de vloer van de mannenkleedkamer stond blank. Ventilator aangezet en hopen dat die de verdamping bevordert (is inmiddels weer helemaal schoon). Ook de afvoer van het vuil moest nog geregeld worden. Maar dat was een fluitje van een cent. Even bellen met de gemeente-reiniging en dezelfde middag kwamen ze al om alles mee te nemen. De restjes naar de metro-containers in de Wembleylaan.
Karin van Kesteren, Karien Smeding, Bart Boevink en Toer van der Berg waren de organisatoren van deze Nescioloop. Ze hebben prachtig werk gedaan. Het begon al met meer dan 720 aanmeldingen bij de voorinschrijving. Uiteindelijk waren er 740 deelnemers.
Deze keer had de organisatie ook gezorgd voor “pacers”. Voor de wat…? Pacers zijn (voor-)lopers met een gegarandeerd vast tempo, die kunnen zorgen dat je de 15 kilometer in 65, 70, 75, 80 of 85 minuten volbrengt. Een grappig gezicht om een kliekje lopers achter zo’n pacer aan te zien rennen (zie fotorapportage op de Nescio-website).
De volgende dag was alles opgeruimd, behalve nog wat potjes narcissen voor de vrijwilligers (en nu voor op de kantinetafels), kistje geld van de na-inschrijving, overgebleven appels, bananen en plakken cake. In de vriezer lagen keurig ingevroren gehaktballetjes. Geline maakte deze heerlijke balletjes. Ze werden verkocht als “broodje bal”. Het restje wordt bij het volgende evenement weer gebruikt.

Muizen in de keuken
Eerste vraag van Gerard: reageert de bewegingssensor ook op de muizen die hier rondlopen? Antwoord: nee. Moeilijker is om te voorkomen dat de bewegingssensor reageert op bewegingen in de kantine en achter de bar. Maar daar zijn heel handige afschermplaatjes voor, die met de sensor worden meegeleverd. Het is even prutsen, maar dan zit het voor eeuwen.
Eerder hebben we de bewegingssensoren aangebracht in de fitness- en materiaalruimten beneden. Ze voldoen uitstekend en maken dat het licht niet onnodig blijft branden als er geen gebruik wordt gemaakt van deze ruimten. Hetzelfde willen we nu doen met de keuken. Ook hier blijft het licht vaak branden terwijl er niemand in de keuken is. Vincent Heetveld is naast een getalenteerd atleet (masters), ook elektrotechnisch ingenieur. Hij heeft aangeboden de keuken te voorzien van een bewegingssensor ter vervanging van de gewone schakelaar. Vandaag is hij de hele ochtend bezig geweest om de sensor te plaatsen. Het is gelukt en zonder plaatjes. Hij heeft een royale tijd ingesteld, voldoende om in de vries- of koelkast te rommelen. Die worden immers niet “gezien” door de sensor. Volgt u me nog? Komende tijd maar eens zien of iedereen tevreden is.