Uit het rommelhok, 15 juli 2017

Monique doet gek tijdens de training voor de Dam tot Damloop
Daar in het midden met die afwerende armen. Het lijkt wel of ze niet gefotografeerd wil worden. En ik had juist nog zo zorgvuldig door de trainer Kees van den Berg laten vragen of niemand bezwaar had.
Overigens draaide deze fotosessie behoorlijk in de soep (niet de schuld van Monique, hoor). Ik was donderdagavond om kwart over zeven naar de baan gegaan speciaal om foto’s te maken van een training van de Dam tot Dam-clinic die we dit jaar voor het eerst organiseren. In mijn achterhoofd dit stukje. Met enige poeha om toestemming gevraagd aan de deelnemers. Het duurde even voordat ik ze na het inlopen weer gevonden had en toen ik opnamen wilde maken bleek de accu van mijn fototoestel (zo’n apparaat waar je alleen maar mee kunt fotograferen) leeg te zijn. Toch nog wat foto’s kunnen maken, met excuus aan de modellen voor de belabberde kwaliteit.
Maar dit stukje moet niet over mij gaan, maar over de clinic. Na wat na-inschrijvingen en wat afvallers in de eerste weken heeft de Dam tot Dam-clinic nu 30 deelnemers. De meerderheid heeft al een startnummer voor de Dam tot Damloop, meestal via hun werk. Twaalf deelnemers krijgen van ons nog een startnummer.
De trainers Carla van de klei en Kees van den Berg hebben de groep in tweeën gesplitst. Het verschil in niveau en snelheid zou anders te groot worden. Eigenlijk net zo iets als op de zaterdagochtend: de snellen trainen bij Kees en de nog snelleren (niveau Monique) bij Carla.

Een keertje meetrainen met ZOEV
Alleen al vanwege de naam “Zeeburg, Oost en verder” wou ik wel eens zien wat voor club dat is en of dat bij mij past. Afspraak gemaakt en me op dinsdagavond even voor half acht gemeld op het terras van De Oerknal (café-restaurant van het USC-sportcentrum Universum in het Sciencepark Watergraafsmeer). Niemand te zien. Na tien minuten wordt me duidelijk dat ze een eigen hoekje in het café hebben. Toch nog op tijd. Ze kunnen beschikken over de uitstekende kleedkamers (eigen gratis locker met cijferslot), douches en de SAUNA van het Universum.
Dan de training zelf. Die werd gegeven door Carla van der Meer, naast hardlooptrainer bij ZOEV ook werkzaam als personal trainer, coach en fitnessdocent. En dat was te merken. Een voor mijn gevoel behoorlijk pittige training. Normaal kan ik het behoorlijk bijsloffen, maar hier was ik echt de traagste. Ik voelde me plotseling erg oud geworden. Af en toe moest ik even afhaken om op adem te komen. Misschien ken je de oefening “suicide”? Je rent heen en weer en tikt bij het keren telkens de gond aan en dan drie setjes van twintig keer, met tussen de setjes een minuut rust. Ga d’er maar aan staan. Je gaat echt dood.
Maar na afloop heerlijk gedouchd . De sauna ben ik niet aan toe gekomen, want na afloop is er een nazit op het terras van De Oerknal met thee en koekjes (ook gratis). Natuurlijk wilde iedereen weten hoe de training me bevallen was. Ik heb maar eerlijk toegegeven dat het allemaal wat te heftig voor me ws. Carla raadde me aan het eens op de maandagavond te proberen. Dan gaat het allemaal wat rustiger. Tot nu toe nog niet geprobeerd. Ik denk dat ik toch maar bij mijn vertrouwde AV’23 blijf: aardige trainers, prettig gezelschap, mooie zachte baan en een prachtige groene omgeving. Ook aan onze kleedkamers en douches mankeert niets (behalve die sauna dan). En die thee, die betaal ik wel zelf.

Gezocht: een materiaalman/vrouw voor AV’23
“Iemand die voor zijn beroep of uit liefhebberij het materiaal van een sportvereniging of sportploeg beheert: materiaalbeheerder”.
Misschien ben ik de enige die zich zorgen maakt over het beheer van ons trainingsmateriaal, maar ik vind dat het nu een rotzooitje is. Het materiaal is kapot, tot op de draad versleten of gewoon onvindbaar. Natuurlijk lukt het onze trainers toch nog steeds om met dit erbarmelijk materiaal een leuke training te organiseren, maar het is voor hen toch ook veel leuker om met goed materiaal te werken. En natuurlijk wordt er regelmatig nieuw materiaal aangeschaft, maar binnen de kortste keren is dit ook weer beschadigd of zoek geraakt.
Volgens mij komt dit omdat er geen materiaalbeheerder is, iemand die zich op dagelijkse basis verantwoordelijk voelt voor het beheer van het trainingsmateriaal. Iemand die er op toeziet dat al het materiaal aan het eind van de dag weer keurig ligt op de plaats waar het moet liggen en zorgt dat het vervangen wordt als het kapot is. Misschien een weinig spectaculaire baan, maar wel noodzakelijk. Bij de meeste voetbalclubs loopt er zo iemand rond en geniet daar aanzien en respect. Denk aan Sjakie Wolfs van Ajax of Carlo de Leeuw van Feyenoord, maar dan in het klein.
Pas als er zicht is op gestructureerd materiaalbeheer kan de huisvestingscommissie aan de slag met de herinrichting van de materiaalruimte. Het heeft nu wenig zin om kasten te timmeren. We weten helemaal niet wat het standaard assortiment aan trainingsmateriaal is en wat de handigste manier is om dit op te bergen. De materiaalman/vrouw moet hierin duidelijkheid en structuur brengen. Dus kom op! Wie pakt de handschoen op en meldt zich bij bestuur of TC als onze nieuwe materiaalbeheerder.

Toch nog lekker eten na de ABC-wedstrijd
Het zou spannend worden om zonder het inhuren van een professionele traiteur maaltijden te verzorgen voor meer dan 400 deelnemers, vrijwilligers en supporters tijdens de ABC-wedstrijd bij ons op de baan. Vrijdagavond 7 juli waren wij aan de beurt. Het is toch een beetje een competitie. Wie is de beste gastheer/vrouw. Aanvankelijk was het plan om een “rolling kitchen” te laten komen. Maar toen we de prijs hoorden, werd maandag door het bestuur besloten om daar van af te zien en een beroep te doen op onze eigen mensen van de Kantinecommissie. Een gouden greep. Met vier dagen voorbereidingstijd hebben Geline, Marijke, Ivo, Theo en Bart het hem toch geflikt. Er stond die vrijdagavond een heerlijke pasta Bolognese met gemalen kaas en een gezonde salade klaar voor alle sporters, vrijwilligers en aanmoedigers. Alles zelf gemaakt in de keuken van onze kantine en warm gehouden in professionele warmhoudbakken buiten op lange houten tafels.
Natuurlijk bleef lang niet iedereen eten. De A-pupillen waren om twintig over acht klaar en pas om half negen begon de wedstrijd voor de junioren, senioren en masters. Tussendoor moest dan ook nog even gegeten worden. Vandaar die warmhoudbakken. Vandaar ook dat de keukenploeg nog om acht uur komkommers stond te snijden.
Maar al met al heeft de kantinecommissie bewezen dat ze in staat is om binnen een paar dagen een maaltijd voor grote groepen te organiseren. En dat is precies wat we nodig hebben als we serieus werk willen maken van het organiseren van sportdagen of clinics voor bedrijven. Bart en Joost hebben inmiddels een draaiboek opgeteld. Nu is het nog zaak om bedrijven te vinden die bij ons een sportdag willen houden. Volgende keer hopelijk meer nieuws. Uw bestuur zit niet stil.