Uit het rommelhok, 15 september 2017

Een breekijzer als probleemoplosser
Goh, wat vervelend nou. Wie weet waar de sleutels van de hoogspring zijn? Er moet toch getraind kunnen worden, waarvoor betaal ik anders contributie. Bovendien komt mijn schema in de war. Weet je wat, zoek niet verder. Een flinke schroevendraaier en wat spierkracht en hup de sluiting springt los. Na gebruik afsluiten door symbolisch een schroefje terug te steken. Zo doe je dat. Een dag later was de sleutel gekopieerd en kon het hangslot weer gewoon geopend worden. Schade? Toch gauw vijftig euro voor een tijdelijke ketting en het opnieuw aanbrengen van de zware overslagsluiting.

Moeten we nu voortaan in het donker trainen?
Wat als een cadeautje was bedoeld, blijkt plotseling een flinke tegenslag. Ons bestuur was verteld dat de huur voor onze atletiekbaan verlaagd zou worden. Dit in het kader van een gemeentelijke operatie om de huur van sportvelden voor de hele stad gelijk te trekken. Toen de stadsdelen het nog voor het zeggen hadden, was er volgens de gemeente een wildgroei aan tarieven en subsidieregelingen ontstaan. Een doorn in het oog van veel raadsleden en ambtenaren die streven naar “eenduidige, transparante en eenvoudig te hanteren tarieven voor alle gemeentelijke sportvelden”, aldus hun notitie Buitensporttarieven. Alle bestaande huurafspraken en tarieven zijn vergeleken, gemiddelden werden berekend en eenheidsprijzen werden vastgesteld. Voor de Amsterdamse atletiekverenigingen kwam dit uit op €15.000,= per jaar. Dus ook voor ons. Aldus besloten door de gemeenteraad. Wij blij, want dit betekent een flinke huurverlaging met bijna 10%. Maar nu blijkt dat we voortaan zelf de stroomrekening voor de baanverlichting moeten betalen. Ook in het kader van het gelijktrekken van de tarieven en afspraken. Wat graaf en spitwerk leert dat die kosten gemiddeld €3.500,= per jaar zijn. We gaan dus in werkelijkheid jaarlijks €1.860,= meer betalen. Dit is een verkapte huurverhoging van ruim 11%. Dank u wel, gemeente. Zonder contributie verhoging kunnen we dat helemaal niet betalen. Maar we zijn nog niet klaar met de gemeente. Zolang het oude huurcontract niet is opgezegd, verandert er wat ons betreft niets.
Eigenlijk ben ik hier behoorlijk pissig over. Vooral stoort mij het gebrek aan communicatie met de gemeente. Het is heel moeilijk om met ze in gesprek te komen. Mailtjes worden niet beantwoord, telefonisch is er geen doorkomen aan en het is mij volslagen onduidelijk wie hier over gaat. Ik wil graag onderhandelen over een nieuw huurcontract, maar dan moet ik wel weten met wie, waar en wanneer.

En nu alleen nog maar heel hard lopen
Ik dacht dat doe ik even. Het levert de club wat geld op en misschien ook een paar nieuwe leden. Begin februari heb ik AV’23 aangemeld bij Le Champion, de organisator van de Dam tot Damloop, als één van de verenigingen die hardloopclinics aanbiedt ter voorbereiding op de Dam tot Damloop. Geen idee dat het nog zoveel werk met zich mee zou brengen. Er moest plots van alles geregeld worden: trainers zoeken en afspraken maken over tijden en beloning, deelnemers werven, adverteren, vrijwilligers zoeken voor een verzorgingspost in Noord en verder veel gedoe rond bestelde hardloopshirts en gemiste startbewijzen. Maar ook de ontdekking dat het tot vijf dagen voor de Damloop een fluitje van een cent is om alsnog een startbewijs te bemachtigen. Ik maakte me vreselijk zenuwachtig over een clinic-deelneemster, die door een fout van mij misschien niet mee kon doen. En Birgit wilde nog wel haar PR van 70 minuten verbeteren. Volgens haar trainer Kees van de Berg zou haar dat ook nog wel eens kunnen lukken. Via een tip van Kees kwam ik op http://www.damloop.nl/nieuws/vraag-aanbod-startbewijs/ en had ik binnen een paar uur zeven aanbiedingen voor een startbewijs voor Birgit met de gewenste starttijd en startvak. De meesten vroegen de kostprijs, maar er waren er ook voor aanzienlijk minder. Kortom het is een fabeltje dat als je het eerste inschrijfmoment op 8 april had gemist, je niet meer aan de bak komt. Er zijn blijkbaar tussen 8 april en 17 september zoveel mensen die ergens in die vijf maanden geblesseerd, gedemotiveerd of zwanger zijn geraakt, dat er in de weken vlak voor de loop echt tientallen startbewijzen op de markt komen. Je hebt het voor het uitkiezen. Ook nu nog.

Het jaarlijks klussenfestival
Bart Boevink, onze verenigingsmanager, is weer begonnen met het organiseren van de vrijwilligersinzet voor komend jaar. Een gigantische klus want voor al onze zeshonderd leden moeten twee vrijwilligerstaken beschikbaar zijn, één voor en één na de zomervakantie. Er zijn honderdvijftig leden vrijgesteld van vrijwilligerswerk, omdat zij al een vaste functie als bestuurder, coördinator of trainer hebben binnen onze vereniging. Het is aan de overige 450 leden om uit de door Bart omschreven 900 vrijwilligerstaken twee te kiezen en zich daarvoor begin volgend jaar in te schrijven. Veruit de meeste van deze taken betreft hulp bij baan- en wegwedstrijden. Alleen al voor de Amsterdam Marathon zijn 120 vrijwilligers nodig. Op de tweede plaats komen de 200 bardiensten en ergens onderaan op de lijst komen de 20 specialisten, die we nodig hebben voor het beheer en onderhoud van ons clubhuis. Daar wou ik het even over hebben. Al een paar jaar probeer ik toe te werken naar een vast team van vrijwilligers met ieder hun eigen specialisme. En dat begint al aardig vorm te krijgen. Elk jaar duiken weer dezelfde namen op van mannen en enkele vrouwen die zich melden voor de elektra, het timmerwerk, het schilderwerk en het onderhoud van stoelen en en tafels in de kantine. Deze mensen weten de weg en bepalen grotendeels zelf wel wanneer en hoe ze de klus klaren. Komend jaar zijn we van plan de kleine materiaalruimte geheel opnieuw in te richten. Er moeten nieuwe kasten gemaakt worden met overzichtelijke vakken en rekken voor alle verschillende trainingsmaterialen. Cees de Nood heeft een plan gemaakt en gaat deze operatie coördineren.

Het raadsel van de verdwenen sleuteltjes
Vorig jaar zijn er in de voorruimte van de kleedkamers kluisjes aangebracht voor het opbergen van je kostbare spullen tijdens de training. Dit op herhaald verzoek van veel van onze leden. Het gaat om vierentwintig kluisjes met vierentwintig sleuteltjes. Al na vijf maanden waren de meeste sleuteltjes spoorloos verdwenen. Geen ramp want de overgebleven vijf kluisjes bleken voldoende te zijn om in de dagelijkse behoefte te voorzien. Tijdens mijn speurtocht naar de verdwenen sleuteltjes bleken zeven sleuteltjes verstopt te zijn in afgesloten kluisjes waarvan de sleuteltjes verdwenen waren. Met de gevonden sleuteltjes kon ik weer zeven kluisjes in gebruik stellen. Kunt u me nog volgen? Een merkwaardig soort van vandalisme. Of is dit kinderspel? Ik zal er nooit achter komen. Onlangs twaalf sleuteltjes laten bijmaken (kosten, incl. nummerplaatjes: €171,60). Voorlopig houd ik die sleutels nog maar even achter. Misschien inzetbaar bij de Middenmeerloop (29 oktober). Bij dit soort evenementen is de vraag naar kluisjes het grootst.