Verlies

Door: Irene van Wijk

Albert heeft verloren. Dat is best zuur want hij had er zo hard voor getraind. Niet alleen hardlopend maar ook thuis: op matjes en karretjes, met gewichten en elastieken; aan alles was gewerkt. Niet maar zozo, wat Albert ook heel goed kan, maar serieus, het hele programma en elke dag.

Dat was ook nodig want het ging niet zo goed. Hij had het op zijn heupen (heeft die man eigenlijk wel heupen?), of eigenlijk één. En waar anderen daar snel van worden, kwam Albert tot stilstand. Met soms een kleine hoopvolle opleving, al snel weer afgestraft door hipstergezeur. En Albert luistert daarnaar.

Die heup moest dus bedwongen worden. Gehoord, maar niet gehoorzaamd. Door hem langzaamaan, haast zonder dat hij het in de gaten had, de loopjes in te lokken. Van een klein stukje, ongemerkt tot een heel end. En dat ging goed, zo goed dat Albert de Berenloop inplande, niet zo’n halfje maar de hele. OK, het is de halve geworden maar ter compensatie is Albert op de fiets naar Terschelling gegaan, heen én terug.

Wat zeker hielp was de nieuwe heelmeester. Geen zachte maar een gespecialiseerde, voor duurlopers. De hele marathontop komt er, van kaaskoppen tot Nieuw Zeelanders en Kenianen. En gewone mensen, zoals wij. Gouden tip van Marijke Zeekant. Dit stukje gaat niet over mij, maar mij heeft hij in een paar maanden weer op de been gekregen, ondanks het sportartsvonnis van een half tot twéé jaar herstel, met eeuwige restverschijnselen. En zeurheupen, daar weet hij ook wel raad mee.

Dus loopt Albert weer als een kieviet. Wat heel goed uitkomt voor zijn langjarige 30 kilometerproject: 30 x de 30 lopen. Zo’n doel moet in principe binnen een jaartje of 4, 5 met gemak te halen zijn.

Maar Albert heeft er een beperkende conditie aan verbonden: het moet wel in Schoorl. En officieel, dus niet bij een eigen loopje. Dan doe je er minstens 30 jaar over en moet je niet in februari op vakantie gaan of ziek worden. Of een blessure hebben. Elke hick up kost je meteen een jaar.

Zondag was het weer zo ver en Le Champion, het dorp en Albert waren helemaal klaar voor de race. Tot die onverwachte last minute deelnemer opdook. Ze had een mooie naam, Ciara, maar eiste het hele parcours voor zichzelf op. En wij hadden het nakijken.

Dus nu heeft Albert niet gelopen, maar wel verloren. Of eigenlijk er bij gekregen: een heel extra jaar voor hij zijn doel kan bereiken.

Zielig hè.