Willibrorduswandelpad deel 5

Teruggekomen in Naarden nemen we de route van het Willibrorduswandelpad weer op. Met een gezonde afgunst bewonderen we de prachtige huizen die hier in groten getale te vinden zijn. Heel even wegdromen. Voor mij rijst de vraag: ‘Waar moet ik in hemelsnaam mijn computer plaatsen. In welke kamer of in welke vleugel van het gebouw. Lekker belangrijk, toch. En dan het prachtige uitzicht op dat mooie natuurgebied. Goh, ik heb dan een echt probleem.’ Even later ben ik weer helemaal terug op aarde. Het onverharde pad slingert langs de villawijk. Oergelukkig dat we over een gezond lichaam en over gezonde onderdanen beschikken en dat we deze voettocht kunnen maken. Jawel, en nog vele andere. Het pad kronkelt langs de Hilversumse Meent in zuidelijke richting. Ter hoogte van de N236 betreden we het bosgebied Fransche Kamp. In de zomer het kampeerterrein van menige Amsterdammer. Nou ja, dat was vroeger zo.

De paden van de Fransche Kamp gaan over in die van het Spanderswoud. Aan de voet van de zendmast van Radio Nederland Wereldomroep slaan we scherp naar links en betreden een nieuw natuurgebied. Nieuw, nieuw. Ach, het ligt er al weer enige jaren met vlak daarbij een ecoduct. Over twee lange smalle vlonders doorkruisen we het natuurgebied. Een beetje eng, maar het lukt. Het gaat mij niet van harte, want een duik in het koude water is beslist geen pretje in deze tijd van het jaar. Niet veel later wandelen we over de ecoduct, een natuurbrug over de Naarderweg en de spoorbaan. Het kleine wild kan via dit ecoduct de twee gevaarlijke verkeersaders veilig en ongestoord passeren. Aan de andere kant van de spoorbaan bevinden we ons op de Westerheide, een heidegebied dat in augustus prachtig in bloei staat. Een drukke verkeersweg van Hilversum naar Laren scheidt de Westerheide van de Zuiderheide. Voor voetgangers en wielrijders is ter hoogte van St. Janskerkhof speciaal een tunnel aangelegd om deze gevaarlijke verkeersweg over te steken.

Vervolgens duiken we weer het bos in. Boomwortels groeien kriskras over de paden en zijn een handicap voor een wandelaar. Dan zien we een Bonte Specht in een boom. Als een volleerd drummer geeft hij een roffel op een stuk schors. Een geweldige solo. Door het overenthousiaste getimmer moet zijn snavel straks wel bont en blauw zijn. Het kan bijna niet anders. Na even dit panorama te hebben {quote}de markering van de route is hier niet goed onderhouden{/quote}bewonderd gaan we weer verder met onze route. Het tromgeroffel tegen de schors gaat ook verder, maar langzaam sterft het geluid weg. Inmiddels zijn we een paar honderd meter verwijderd van de bewuste plek. De spoorlijn van Amsterdam naar Amersfoort wijkt niet veel af van de paden die wij bewandelen. De markering van de route is hier niet goed onderhouden. Er wordt weinig nazorg en aandacht aan besteed. Ik mag een beetje zeuren, want per slot van rekening onderhoud ik ook een wandelpad. Al is het wel een ander pad. Met een beetje geluk vinden we de juiste route door het bos. Soms moeten we een stukje teruglopen, omdat een pad doodloopt. Gewoon in het niets. Maar een kniesoor die daar op let. Uiteindelijk arriveren we in Baarn. Aldaar constateren we dat we niet de juiste route hebben gevolgd, maar enkele paden zuidwaarts hadden moeten nemen. Een kompas en uitgebreide topografische kaarten had ik dit keer niet meegenomen. Maar met m’n oude militaire gevoel kom ik altijd op de plek waar ik moet zijn.

Van Baarn wandelen we naar Soestdijk. Het paleis, het gazon en de paleistuin zijn keurig onderhouden, alhoewel de bewoners er niet meer zijn. Pal tegenover het gebouw wandelen we over een breed bospad naar de Gedenknaald. De Gedenknaald, ook wel ‘De Naald van Waterloo’ genoemd, is een gedenkteken voor Willem Frederik, prins van Oranje (de latere koning Willem II), in de slag bij Waterloo. Over verschillende bospaden komen we terug in Baarn. Vandaar gaat de route door een poldergebied. Over lange, saaie wegen, waar eigenlijk geen einde aan lijkt te komen, volgen we de spoorlijn naar Amersfoort. Voor de afwisseling gaat de route vlak voor de plaats Amersfoort over een heus klompenpad. Bij het hoofdstation van Amersfoort is het verste punt bereikt en aan de andere kant van de spoorlijn gaat de route terug naar Soest. Het bosgebied bij de Vlasakkers, iets ten zuiden van Amersfoort’s dierenpark, is een prachtig wandelgebied. Dan wordt het parcours nog een beetje geaccidenteerd en erg zanderig. Dit betekent dat we in Lange Duinen, een zandverstuivinggebied, terecht zijn gekomen. Het ploeteren door het zand is niet gemakkelijk. Het is zwaar en langzaam komen we vooruit. Als we bij een betonnen fietspad arriveren, is het lijden voorbij. Gemakkelijk begeven we ons nu voorwaarts. We bevinden ons onder de rook van de plaats Soest. We besluiten hier de route te onderbreken en zoeken het nabij gelegen station van Soest-Zuid op. Er staat ons nog een wandeletappe te wachten en dan kunnen we dit pad ook op onze palmares bijschrijven.

wordt vervolgd